Reisverslag 2018 – Stichting 4WD.Care

Reisverslag humanitair transport Bosnië 2018

Vrijdag 11 mei

Wat hebben we uitgekeken naar het belangrijkste dagblad in de Betuwe ” de Gelderlander ” .
De krantenjongen kreeg vanmorgen om 5 uur geen kans om de krant in de bus te proppen, want de ” Bosnië gangers ” stonden in de rij om hem op te wachten, zo benieuwd waren we naar het artikel oven het humanitair transport naar Bosnië 2018.

Humanitair transport naar Bosnië

Ook de Wijkkrant BEN er weer, die verspreid wordt in Nijmegen Noord, Oosterhout, kwam met een artikel over het transport. Super leuk.
Erg leuk was ook dat de reis eigenlijk erg voorspoedig verlopen is. We waren rond 17.30 uur in ons Hotel in Zuid-Duitsland, heerlijk na 12.00 uur intensief rijden.

Eigenlijk heel leuk zeker achteraf, was dat de groep per ongeluk in tweeën gesplitst werd….
Bij een wegversmalling moesten we rechtsaf de A3 op maar een jonge konvooi rijder was in een goed gesprek met zijn bijrijder, en ja… Dan gebeurt het! Rechtdoor ipv rechtsaf, en dan heb je ineens twee konvooien :) .
Dan komt het er even op aan. Wauw, met een lange schamel aanhanger door het centrum van Essen rijden…. Wat reageren andere weggebruiker boos als je iets raars doet wat eigenlijk niet mag. Rustig blijven en oplossingen zoeken, ” ja maar daar mag je niet inrijden!! ” . Dat is dan maar even zo.

Toen we later weer bij de groep aangesloten waren, en vriendelijk gingen evalueren, bleek dat de jonge rijder het aan kop rijden en een groep door een onmogelijke stad loodsen, toch wel een beetje leuk gevonden had…. Een nieuw talent voor de toekomst? Prachtig toch.

Zo, nu nog even gezellig buiten uitrusten, op tijd plat want morgenvroeg gaan we weer op tijd verder rijden.

Zaterdag 12 mei

Effe een hotspotje maken…
Hotspotje maken?…ja, we zijn hier niet in Nederland waarin het normaal is dat internet overal aanwezig is en goed functioneert.
Dit ervaren wij in ons hotel ”Kutina” in het zuiden van Kroatië.

Van achter naar voren, wat hebben we nog meer meegemaakt?
Terugkijkend en wederom een goede reis.
Een triest moment had kunnen worden, als gebeurd was waar het aanvankelijk op leek, namelijk dat we Jolande vergeten hadden op te pikken in Kroatië.
Ze stond op de afgesproken plaats te wachten op het konvooi echter door een klein navigatiefoutje ging het hele konvooi al zwaaiend aan haar voorbij
Dat is effe lastig want we hebben haar hard nodig.
Dus, zo goed als we zijn maar voornamelijk uit eigen belang is er één auto teruggekeerd om haar op te halen.
Verder terugkijkend liep het transport heel goed ware het niet dat de nieuwe VW Amarok van Hans Saris er vlak voor een tunnel in Oostenrijk mee stopte.

Gelukkig werd het met een snelle reparatie opgelost. Pfffff.
Nog verder terugkijkend naar de dag, liep het wederom goed zeker nadat we vanmorgen om 8.00 uur een kapotte band gewisseld hadden van de aanhanger van Gosse.

Tja, dan terugkijkend naar het begin van de ochtend, kwamen we in een ernstig dilemma.
Op onze aanhangwagens hebben we ruim twaalf degelijke bedden meegenomen voor hen die het minder hebben.
Als je dan tijdens het ontbijt geconfronteerd wordt met de mededeling dat één van de oudere en zeer lange medereiziger door het bed gezakt is…dan denken we tja…moeten we de hulpverlening niet verplaatsen naar zuid-Duitsland. 

Beste lezers, jullie merken aan de toon van dit verslag dat het eigenlijk super loopt en we blij zijn dat er af en toe iets leuks gebeurd.
Vooruitkijkend naar morgen, wordt het spannender. We gaan voor het eerst op een zondag de grens over en hebben begrepen dat douane en expeditiemedewerkers voor ons aanwezig zijn.
Gezien de ervaring in het verleden hebben we gezonde twijfel dat hieruit problemen kúnnen ontstaan.
Daarom kijken we nu, op het eind van de avond, enigszins met ‘gefronste wenkbrauwen’ naar de dag van morgen maar met een ‘lach’ naar de dag van vandaag.

Zondag 13 mei

‘De gefronste wenkbrauwen’ van gisteren waren eigenlijk vandaag niet nodig. De grensfaciliteiten, waar wij bezorgd over waren, vielen dit jaar erg mee. Dat hield in dat wij rond 13.00 uur de papieren aan de grens gereed hadden.

Dan heb je een keer geluk en daarom besloten wij om van dat gelukje iets leuks te maken…

Nadat we alle trailers in het douanedepot in Doboj/Tesanj afgekoppeld hadden, hadden we twee keuzes. Of rechtstreeks over de gebaande weg naar het hotel, snel efficiënt maar saai óf langzaam, inefficiënt maar oh zo uitdagend, een binnenweg opzoeken. Voor de formaliteit hebben wij het aan de groep gevraagd maar dat was eigenlijk niet nodig. Het was fantastisch om met een landkaart off-road wegen te berijden van dorp naar dorp in de bergen. Ja, dan maak je wel eens een scherpe afdaling die 4X4 stuurman kwaliteiten vereist. Dat werd ook de discussie in de auto van Gosse waar Herman toen aan het stuur zat. Gosse verschrikkelijk zuinig op zijn stoere 4X4, schrok van de afdaling trok de kwaliteiten van Herman op dat moment in twijfel en begon zelfs mee te remmen alsof er een dubbele bediening in zat. Ook dat is Bosnië. :)

Wat ook heel leuk was, is dat wij gebeld zijn door regio omroep Nijmegen. Wij mochten rechtstreeks in de uitzending vertellen wat wij in Bosnië doen en hoe onze organisatie 4WD.care werkt. Dat was dus drie minuten lang heel snel en heel veel vertellen! Leuke promotie voor de stichting.

Vanavond hebben we de eerste ontmoeting met Rasim gehad en de planning voor morgen gemaakt. De uitdaging is groot maar we gaan er voor.

Maandag 14 mei

Wij lijken nog fris en fruitig maar de eerlijkheid gebied ons te vertellen dat deze foto een dag eerder is genomen!

Want…Gaaaappp…het is 23.55 uur en pffff. We hebben het voor vandaag effe gehad en we maken morgen het verslag. (maar het was wel héél leuk vandaag)

van links naar rechts: Wim, Herman, medewerker Emmaus, Stefan, Rocus, Frans Robert, Jan Willem

van rechts naar links: Frans Robert, Ingrid, Hans, Jolande, Fokko, Wim, Kees

Als wij met de aanhangwagens door de douane zijn, begint het echte werk pas. Om efficiënt te laden, heb je de spullen van de gezinnen niet uitsluitend verdeeld over de aanhangwagens maar is alles doorelkaar gepakt. Daarom moeten de meeste aanhangers leeggemaakt worden en opnieuw geladen worden voor de gezinnen. Ook blijft een groot deel van de materialen in het magazijn van Emmaus.

Dinsdag 15 mei

Vandaag was het een leuke en productieve dag. Bij alle gezinnen werd volop gewerkt. Omdat Bosnische namen voor ons moeilijk zijn, geven wij de gezinnen bijnamen zoals: keldergezin, brandgezin, extra gezin, dove jongen gezin, alleenstaande vrouw en warm/koud gezin. Bij deze families gingen onze mensen aan de slag. Een impressie van wat we meemaakten is onder andere, de fantastische keuken die bij het brandgezin gemonteerd is.

Bij het dove jongen gezin werd een klein feestje gevierd. De jongen die we, deze winter, aan een gehoorapparaat geholpen hebben, was jarig! Reden voor Jan Willem, Fokko en Ingrid om langs te gaan met leuke presentjes waardoor het een écht feestje voor hem werd:)

Daarna zijn de klussers doorgereden naar het keldergezin. Daar wordt een benedenverdieping opgeknapt om in te gaan wonen. De kennismaking met deze familie was hartelijk en de eerste laminaatplanken liggen op de plek.

Het zogenaamde extra gezin is een familie die woont in de stad Tuzla. Mede door zijn ernstige handicap die de man in de oorlog had opgelopen, kan hij niet werken en heeft dus nauwelijks inkomen. Deze mensen hebben we ondersteund door meubels, kleding en speelgoed voor de kinderen te brengen.

We hebben vandaag veel kinderen blij kunnen maken met gedoneerd speelgoed. Het is mooi om te zien hoe snel een kinderhand hier gevuld is.

Het betegelen van een badkamer is een vak apart. Geen enkel probleem voor Frans Robert en Hans. “morgen gaan we verder en een leuke dag van maken want we mogen mee-eten:)”.

Beste lezer, je ziet het was een mooie dag. Mooi voor ons maar vooral mooi voor de mensen die we geholpen hebben.

Vandaag bereikte ons het trieste bericht dat Evert Jan Wijlhuizen uit Elst is overleden.

Woensdag 16 mei

De werkzaamheden bij de gezinnen lopen als een tierelier. Bij het dove jongen gezin zijn Gosse en Herman volop aan het tegelen. Omdat het een oud huis is en de muren een beetje krom, wordt het improvisatie talent van de mannen zwaar op de proef gesteld. Maar het gaat lukken! Leuk om te zien is dat de dove zoon, waarvan die aanvankelijk door zijn handicap weinig kon, nu volop meehelpt met de mannen. Wat een goedwerkend gehoorapparaat kan betekenen voor mensen.

Bij de alleenstaande vrouw zijn Frans Robert en Hans Br. bezig. Tussen de discussies van, “hoe de wereld economie eigenlijk zou moeten functioneren”, wordt daar vakwerk geleverd. De badkamer wordt heel mooi. Echter de uitnodiging voor het mee-eten is toch anders gelopen. ‘We hebben geen tijd, we hebben geen tijd want de laatste vijf tegels moeten er nog op…’ Dus niks mee eten maar gewoon bij ons in de groep aangesloten. Ook heel gezellig!

Bij het keldergezin waar Jan Willem, Fokko en Ingrid bezig zijn, gebeurde iets onverwachts… De moeder van het gezin werd plotseling onwel en er ontstond enige paniek. Gelukkig belde een omstander een ambulance die de vrouw mee naar het ziekenhuis genomen heeft. De mannen hebben meegeholpen om de vrouw op de brancard in de ambulance te krijgen. Dan krijgt zo’n project toch een hele andere dimensie. Gelukkig viel het mee en is de moeder tegen de avond weer thuis gekomen.

Bij het brandgezin is een mooie keuken geplaatst en Kees, Rocus en Wim hebben het vandaag kunnen afronden.

Marco en Peter hebben bij het warm en koud gezin erg hard gewerkt. Ze hebben gisteren een eenvoudige badkamer gemaakt en de ruimte ervoor geïsoleerd en afgetimmerd. Vandaag zijn ze begonnen aan het bouwen van de koelcel bij Emmaus.

Nienke en Stefan rijden zich drie keer in de ronde om alle spullen bij de mensen thuis te krijgen. Dit zijn gezinnen waar niet geklust hoeft te worden maar wel bevoorraad met hulpgoederen.

Bosnië kent op het platte land geen straatnamen of huisnummers. Daarom rijden hun op coördinaten die wij op de voorbereidingsreis vastgelegd hebben. Dat is een uitdaging want de navigatieapparatuur wil je nog wel eens over wegen sturen die geen wegen zijn of door bospaden die geen paden meer zijn. Dat is genieten voor Stefan die zijn vakmanschap bewijst en Nienke maakt voor het eerst kennis met de wereld die 4X4 heet.

Donderdag 17 mei

Zeven uur in de ochtend. Het valt ons op dat iedereen elke ochtend op tijd aan het ontbijt zit. Dat is heerlijk want elke dag om half 8 briefen wij de mensen. Wat gaan we doen? Hoe gaan we het doen? Is het wel te doen? Wie gaat het doen? Of doen we het toch anders? Dan op naar de bouwmarkt om de laatste Bosnische schroefjes, moertjes of ringetjes te gaan kopen. En dan…aan het werk. Wij stappen in de auto om de mensen die bij de gezinnen aan het werk zijn te bezoeken en ze te ondersteunen met heerlijke soep.
Dus op naar Jan Willem, Fokko en Kees bij het ‘keldergezin’.

Omdat we enkele dagen eerder veel keukendelen over gehouden hadden van het ‘brandgezin’, hebben we, onder leiding van Kees, daar weer een keuken van kunnen maken bij het ‘keldergezin’. Fijn dat je met één gedoneerde keuken twee gezinnen kunt helpen.
Bij Emmaus werkte Peter en Marco hard aan de voltooiing van de koelcel. De waardering is groot omdat de mannen kans hebben gezien om in twee dagen tijd de koelcel compleet op te leveren.

Rond de afgesproken tijd van vijf uur kwam iedereen bij het hotel. De meeste projecten waren geheel of gedeeltelijk klaar.
We zijn met Rasim en de groep naar het centrum van Tuzla gegaan. Waarbij we stil gestaan hebben bij het monument in het centrum. Tijdens de burgeroorlog zijn er door een granaatinslag 71 jonge mensen omgekomen.
De avond hebben we gezellig afgesloten op een terras van een pizzarestaurant en we kregen zelfs een beetje vakantiegevoel.

vrijdag 18 mei

Het klussen is gebeurd. We gebruiken de laatste dag om Srebrenica te bezoeken.
O ja, we hebben ook nog een paar dozen met goederen voor een gezin in Zvornic, waar we toch in de buurt komen. De rijders hebben er zin in, de zon schijnt hoog aan de hemel en we gaan op pad.
Srebrenica ligt in het oosten en is alleen over binnenwegen te bereiken. Het is even zoeken naar het gezin waar we naar toe moeten. Echter een man die langs de weg aan het werk was vond het goed om even met ons mee te rijden. Tja we hebben een grijs kenteken, dus te weinig zitplaatsen. Geen probleem de man ging gewoon in de open laadbak van de auto zitten en rijden dus. Ook dit is de charme van Bosnië.

Over bergwegen, verhard en gelukkig ook onverhard reden we verder naar ons einddoel.
Onderweg probeer ik ( Hans) de geschiedenis en de gebeurtenissen van de burgeroorlog te vertellen.
Wij rijden dan voorop en via de 27MC bak leg ik uit wat er gebeurt is. Objectief zonder te oordelen maar wel met een boodschap. Wat hebben van de verschrikkelijke gebeurtenissen geleerd? Of wat wil je ervan leren?

Bij het bezoek aan Srebrenica hoort ook een bezoek aan de accufabriek in Potocari. Deze kapotgeschoten fabriek is een monument waarin de herinneringen van de val van Srebrenica visueel gemaakt wordt. Wij bekeken een heftige en indrukwekkende film die een diepe indruk maakte bij onze mensen. Rondlopend in dit museum hoorden we Hassan spreken. Hassan was toen een jongen van 16 jaar die kans zag om te vluchten voor het oprukkende geweld van de Serven. We mochten meeluisteren naar zijn ervaringen wat een diepe indruk maakte. Op het eind van de dag zijn we ontvangen door stichting Emmaus en hebben afscheid genomen onder het genot van een heerlijke maaltijd. Hun contactpersoon Lejla bedankte ons voor het vele werk. Stichting Emmaus nomineert elk jaar een organisatie waarmee ze samenwerken en tot onze verrassing waren wij dit jaar uitgekozen. Een mooi “dankjewel” wat we meenemen naar Holland.

Zaterdag 19 mei

De terugreis.
We zijn vanmorgen rond 8.00 uur vertrokken vlakbij de Bosnische grens en hebben een prima reis gehad. Rond 20.00 uur zijn we in Zuid Duitsland aangekomen waar we in het zelfde hotel konden overnachten als op de heenreis.
De laatste avond is een avond van terugkijken maar ook wetende dat het de laatste keer is dat je als groep op deze wijze bij elkaar bent. Wij besteden daar ook tijd en aandacht aan omdat we weten dat dingen bij mensen nog een plaats moet krijgen.
Terugkijken deden wij ook vandaag toen wij als achterste auto naar de rijders en bijrijders keken. Je ziet dan 14 mannen en vrouwen met lege aanhangwagens rijden. Beseffende dat de missie voltooid is.

Al kijkende naar de auto’s voor ons, vragen wij ons zelf af waarom mensen zoveel tijd, geld en moeite willen investeren in het helpen van mensen 1600 km. hiervandaan.
Natuurlijk horen wij dat het concept van 4X4, avontuur, uitdaging, direct mensen thuis helpen en zelf de handen uit de mouwen steken, goed is.
Maar toch, ze doen het toch maar!
Afgelopen negen dagen is er een topprestatie geleverd waarbij iedereen zijn of haar talenten hebben laten zien.

Zondag 20 mei

Wederom terugkijkend naar het konvooi wat voor ons rijdt, willen wij oprecht dankjewel zeggen tegen alle mensen die erin zitten.

Hvala!

Na een voorspoedige reis zijn we tussen rond 18.30 uur weer veilig thuis gekomen.

Hans Saris

Jolande Cornelissen

Het humanitair transport 2018 is 11 mei om 5.00 uur van start gegaan!

Aantal opgegeven rijders en bijrijders

Hier zijn de rijders en bijrijders van het jaar 2018!

Humanitair transport naar Bosnië

Stichting 4WDCARE neemt “dankjewel” vanuit Bosnië mee terug naar Holland

Fotoalbum

U kunt ons ook zó helpen:
IBAN nr: NL 09 INGB 0004 5450 84
t.n.v. Stichting 4WDCARE
Elke donatie telt!

1e team van de dag: Hans Breukelaar en Frans Robert BuermanHoera…we zijn het eerste team van de dag!

Twee actieve mannen die Hans en Frans Robert. Vorige week kenden ze elkaar nog niet en nu werken ze gezamenlijk aan het bouwen van een badkamer. Zijn het bouwvakkers of installateurs? Nee, volstrekt niet. Hans is o.a. coach in bedrijfsontwikkelingsprojecten en Frans Robert is organisatieadviseur. Dan is een badkamer maken toch heel wat anders. Ze vinden dat ze goed kunnen samenwerken en merken dat ze van elkaars ervaringen leren waardoor de verschillen het ook leuk maken. De gespreksonderwerpen zijn divers, uiteraard privé en zaken maar ook de politieke interesses vinden ze de moeite waard. Hun ervaren dat de sfeer in de groep goed is. Het feit dat er veel ondernemers mee zijn, zien ze terug in bepaalde manier van aanpakken en het doelgericht werken. Zeker voor Hans en Frans Robert is het zeer ongewoon werk maar je merkt dat je meer kunt dan je dacht. Fijn is dat je je grenzen kunt aangeven, en dat dit binnen de veiligheid van de groep als normaal wordt ervaren. Op de vraag van ons waarom je meegaat werd uiteraard verschillend op geantwoord. Hans, die voor de 3e keer meegaat, geeft als reden dat je iets voor anderen wilt doen maar dat het zeker ook voor jezelf een goed gevoel geeft. Frans Robert is aangestoken door ons enthousiasme en de praktische insteek zoals wij werken. Het is niet zeuren, gewoon aan de gang gaan, “’t kum gewoon goed”.

2e team van de dag: Gosse de Vries en Herman Postma.

“It moaei fan du dingen leit yn de minske dy it besjocht”.

Herma en Gosse, twee mannen uit Friesland die al maanden geleden bij ons zijn geweest om zich op te geven voor deze reis. Herman gepensioneerd en actief als reisbegeleider voor de ANWB. Gosse werkzaam bij de gemeente en heeft daarnaast een eigen bedrijf in boomverzorging.
Gosse heeft Herman gevraagd om mee te gaan, en hij zei meteen ‘ja’.
Ze hadden eigenlijk geen verwachtingen maar verwachten wel een bijdrage te kunnen leveren door spullen bij de mensen thuis te brengen.
Ook het klussen bij die mensen spreekt hun erg aan.
Herman, rustig, niet snel van streek en standvastig, vindt zichzelf flexibel en houdt van avontuur.
Het viel hem op dat, toen hij zijn kennissen van de Bosnië reis vertelde, mensen snel bij hem kwamen met kleding enz.
Gosse, de 4X4 rijder van het stel, zou alles wat hij in Bosnië maakt, goed en degelijk willen achter laten. Maar dat lukt nu niet en dat is even schakelen.
Op de vraag van wat valt je nu op hier in Bosnië in vergelijking met Nederland, antwoordt hij dat de mensen hier weinig last hebben van het “netheidsyndroom”. Het is nu eenmaal hier rommeliger dan in Nederland. Op zich vindt hij dat niet beter of slechter. De insteek van de mensen hier is anders. Je kijkt vanuit je eigen toch verwende perspectief.
Gosse en Herman zijn met z’n tweeën op pad gegaan om er iets van te maken en zijn tevreden.

Als je de kopregel samenvat en vertaald:

“De schoonheid van de dingen ligt in de geest die het aanschouwt”.

3e team van de dag: Kees van Koeveringe, Rocus Dam en Wim Buil

Wim verteld: “Ik heb met mijn vrouw altijd op de binnenvaart gevaren. Dat was een mooi leven maar het ontbreekt je dan aan sociale contacten”. Wim is al langer bij onze organisatie actief als vrijwilliger. Toen er voor deze reis bijrijders gevraagd werden, heeft hij zich opgegeven. Hij vroeg zich echter af of hij zich nuttig kon maken. Hij vindt de reis geweldig en roemt het groepsgevoel. “Het is een fantastische ervaring waarbij er wel een lange aanloop is voordat we aan de klussen kunnen beginnen.

Rocus is voor het eerst met ons op pad. Hij is enthousiast gemaakt door Kees op de schaatstochten die ze samen deze winter gemaakt hebben. Wat hem aanspreekt is dat je zelf iets gaat doen in plaats van alleen maar geld geven. Rocus vindt zichzelf niet zo handig maar leert veel van de anderen. Rocus heeft ervaring met groepsreizen en valt het op dat het een leuke groep is en er geen conflicten zijn geweest. De omstandigheden waarin de gezinnen moeten leven, maken veel indruk op hem. “Ik ben vroeger in Joegoslavië op vakantie geweest en vraag me af waarom het zo ver heeft moeten komen”. Hoewel wij elkaar alleen kennen via de vriendschap van onze vrouwen gaat het samen optrekken met Kees heel goed. Wat Rocus bijgebleven is, is de dankbaarheid van de mensen.

Kees is een ervaren Bosnië-ganger en gaat voor de 5e keer mee. Hij heeft er plezier in om een keuken perfect te monteren. Dat is hem ook dit jaar weer helemaal gelukt. Hij vindt het wel moeilijk om zijn drang naar perfectie te vertalen naar het simpele functionele wat hier in Bosnië voldoende is. “Een keukenblok hoort aan te sluiten en geen 3 mm. ruimte te hebben”. Samen met Rocus op pad gaan gaat prima. Er is geen gedoe over muziek in de auto wat tijdens een vorige reis nog wel eens lastig was. Hij stoort zich aan het lange wachten. “want elk uur wat we niet kunnen werken, is een verloren uur” . Het communiceren met de mensen vind hij lastig. Hij vindt het wel fijn dat de klussen geklaard zijn ondanks dat er vier mensen minder mee zijn gegaan. Het avontuur en de mensen ter plekke helpen is de reden om mee te gaan. “Als je anderen spreekt, is het niet uit te leggen wat het met je doet. Je moet het zelf meegemaakt hebben”.

4e team van de dag: Stefan van Iwaarden en Nienke Wiering.

Nienke heeft een eigen fotografiebedrijf. Haar specialiteit is bijzondere mensen fotograferen. Dat was ook het opstapje om haar te vragen om mee te gaan naar Bosnië. Na overleg met haar echtgenoot werd de Cuba reis een jaartje doorgeschoven en de Bosnië reis kwam daarvoor in de plaats. Op de vraag of ze de fotografiewerkzaamheden kan scheiden of matchen met de hulpverlening bij de mensen thuis, was ze heel duidelijk. “Ja, want jij, Hans, heb mij heel duidelijk gemaakt dat er naast het maken van professionele foto’s, mensen geholpen moeten worden”. Nienke had nauwelijks een voorstelling van wat ze kon verwachten maar het voelde meteen goed. Iedereen in de groep helpt elkaar. Nienke heeft met Stefan voornamelijk het transport van hulpgoederen gedaan en is daarom op veel plaatsen in Bosnië geweest. “Je ziet dan hoe hard het nodig is”. Nienke vindt het mooi om te zien dat mensen vaak blij zijn als ze wat krijgen. Echter ook zag ze de emotieloze gezichten van een moeder en een dochter die het heel moeilijk hebben. Ze is onder de indruk van de rijkwaliteiten van Stefan. Dat is ook zo!
Stefan die voor de 7e keer mee gaat, kent vele wegen in Bosnië en weet ook zijn Nissan Patrol met aanhanger in de moeilijkste hoeken te manoeuvreren. Met een vrouw op pad gaan die gezellig is en heel veel praat, ging fantastisch goed. Ja…zelfs boven verwachting. Ze hadden dezelfde ideeën hoe ze de gezinnen moesten bereiken ook al was de informatie heel summier. Zeven keer meegaan is ook zeven keer Srebrenica. Ondanks dat Stefan denkt dat hij het verhaal kent, vind hij dat deze dag erin moet blijven en gaat gewoon mee. Op de vraag: “Stefan, waarom ga je voor de 7e keer mee?” Antwoord hij: “Het totaal plaatje klopt. Het groepsgevoel spreekt me aan en we gaan allen voor het goede doel”. Nienke die toch enige mensenkennis heeft, is opgevallen dat Stefan bij sommige Bosnische mensen ‘warm’ overkomt. De mensen mogen hem graag.
Op de zeer persoonlijke vraag wie er thuis kookt??? Mag de lezer zelf invullen.

5e team van de dag: Fokko Tamminga, Jan Willem Heijting en Ingrid Heutink

Fokko is een rustig mens die nadenkt over wat hij doet en er daarna een mening over heeft. Hij heeft de tijd en de mogelijkheden om dit soort reizen mee te kunnen maken maar doet dit alleen als hij daar volledig achter staat. En dat staat hij. Hij is zelfs zo enthousiast dat hij dit overbrengt naar zijn kinderen en hoopt dat die misschien ooit een keer mee gaan. Jan Willem en hij maken samen veel reizen waarbij auto’s altijd een rol spelen. Hij vindt het van zichzelf opvallend wetende dat hij zeker geen groepsmens is maar zich in deze groep uitstekend thuis voelt. “We hebben het goed in Nederland. We kunnen doen wat we willen in tegenstelling tot mensen in Bosnië”. Wat hem raakt is de uitzichtloosheid in het bestaan van de mensen daar. Met name de toekomst van de kinderen in de gezinnen waar hij gewerkt heeft, staan in geen verhouding met de toekomst van kinderen in Nederland. Dat vindt hij moeilijk.

Ingrid werkt in Nederland in de zorg en is ook een echte zorgverlener in hart en nieren. De mens staat bij haar centraal. Op de vraag wat je tegen een ander verteld waarom je meegaat antwoord ze: “In de plaatsen waar we geweest zijn is het verschil gigantisch. En dat zo dichtbij. Echter je bent in staat om daar juist het verschil te maken.” Zij is een type van aanpakken. ‘Niet lullen maar poetsen’. Ze heeft een hekel aan lange vergaderingen maar wil gewoon de handen uit de mouwen steken. Dat heeft ze deze reis ook gedaan. Een week lang tussen 4X4 enthousiastelingen verblijven en alles horen over vrijloopnaven, modderbanden en lieren, vind ze toch leuk. Ze heeft ervaren dat het rijden met een 4X4 een uitdaging is.

Met Jan Willem ging het gesprek de filosofische kant op. Heerlijk om te doen maar het wordt dan wel laat :) Hij vindt dat mensen in Bosnië in wezen niet anders zijn dan de mensen in Nederland. Het gaat er naar zijn mening om, hoe je mensen kunt motiveren en triggeren om hun toekomst te verbeteren. Op onze vraag wat leer je van zo’n reis is, dat het goed is om mensen even op gang te helpen en een steun in de rug te geven. Hij vindt het menselijke contact belangrijker dan alleen maar geld geven. Ook de manier hoe deze reis in elkaar zit, inclusief het gezamenlijk bezoek in Srebrenica, moet je niet veranderen volgens hem.

6e team van de dag: Marco Zuijdam en Peter Springorum

Marco is een doener. Een doener die van aanpakken weet, het uitsluitend goed wilt doen en dan eigenlijk door anderen niet gestoord wilt worden. Omdat er deze reis twee teams niet meegegaan zijn, moesten wij een herverdeling maken van de projecten. “Als we nu eens een deel van de werkzaamheden van het ‘warm en koud’ gezin waar ook een gehandicapt kind woont, door Marco en Peter laten doen dan kunnen de andere mannen het misschien deze week afmaken”. Dat liep totaal anders. Wij hadden namelijk geen rekening gehouden met het feit dat als Marco zich ergens in bijt het ook kant en klaar opgeleverd wordt. Daarbij was de hulp van Peter natuurlijk heel belangrijk. Marco zelf zegt hierover: ”Ik heb liever teveel op m’n bordje en een beetje stress ligt me wel”. Het 100% goed willen doen, is op deze reis een beetje lastig zo niet onmogelijk. Hij leert hiervan om te relativeren en flexibel te zijn. Blije gezichten vind hij belangrijker dan geld of aanzien. Die blije gezichten heeft hij deze week gezien bij de Bosnische kinderen maar ook gisteravond tijdens de evaluatie bij sommige rijders en bijrijders. “Daar doe ik het voor, daar put ik mijn geluk uit”.

Peter, die voor de tweede keer mee gaat, heeft vorig jaar met Marco een tandartspraktijk gemonteerd in een eerste hulppost. Dat is totaal ander werk dan hetgeen hij nu gedaan heeft, namelijk bij arme mensen thuis een gang isoleren en een douche maken. De dankbaarheid van de moeder en het gehandicapt kind heeft hem geraakt. “Ik heb het kind wel twintig hi fives moeten geven en elke keer kwam hij terug naar mij”. De ogen van de oma, die ook in dit gezin woont, lieten geen emoties zien. “gezien het feit dat zij de burgeroorlog bewust heeft meegemaakt, kan ik dat wel begrijpen”. De koelcel bij Emmaus is ook gelukt. Het ding staat er “Het geeft mij een fijn gevoel om zo’n belangrijk onderdeel compleet te mogen opleveren”. Ondanks het vele en harde werken, geeft het Peter veel voldoening. Hij vindt het super dat hij andere mensen iets positiefs heeft kunnen brengen. “Ik ben blij dat ik meegegaan ben!”. Oh ja, effe tot slot… dit wil ik ook nog effe kwijt…”Ik heb het fijn met Marco gehad”.