Verslag 1e dag:
Vrijdag 1 oktober ‘s-morgens ongeveer 5.00 uur:
In Valburg staan 13 mannen en vrouwen klaar om deel te nemen met het humanitair transport Kroatië 2021.
De aanhangwagens zijn geladen en wij maken ons klaar voor het toespraakje.
Wij vinden het bewonderingswaardig dat mensen zo’n avontuur met ons aandurven.
Eén ding kunnen we garanderen, we gaan voor ons doel maar zekerheid is er zeker niet😉
Diverse mensen kwamen ons uitzwaaien en wat ons verraste dat een ‘oud rijder’ Hendrik ook even binnen kwam stappen. Leuk!
De meeste rijders moeten wennen aan de spelregels van het konvooi rijden en aan het gebruik van de 27MC-bak. Hans rijdt voorop en wij zijn de laatste van het konvooi.
We keken met grote ogen en verbazing naar de moeite die enkele rijders deden om toch een andere weg te nemen dan die Hans bedacht had.
We weten wel dat de Kerstmarkt in het centrum van Oberhausen geweldig mooi is maar om daar op 1 oktober al heen te willen…is toch wat te vroeg.
Tegen 19.00 uur kwamen wij bij het hotel in Zuid-Duitsland aan.
Daar was héééél weinig ruimte om de auto’s met aanhangers te parkeren.
Vol bewondering keken wij naar Ron en Marie-Louise die hun immens grote aanhangwagen tussen de gebouwen door manoeuvreerden.
Daarna was het heerlijk om samen te eten, te drinken en om nader met elkaar kennis te maken.
Daarmee bedoelen wij, dat er een mix van verhalen over de tafel gingen variërend over 4X4 auto’s, koken, 50+ sporten en een beeldende omschrijving over Ron’s blonde vriendin, slank van taille, bruisend, verkwikkend met een witte schuimkraag boven het gele onderlijf…Proost-Zum wohl!
Verslag 2e dag:
Zaterdag 2 oktober.
Fijn, als je na zo’n vermoeiende aanvangsdag een uurtje langer kunt slapen.
Wij hadden berekend dat dat ook makkelijk kon omdat we normaal rond 16.00 uur in Glina aan zouden komen.
Echter…ja, echter… liep het toch ff anders…
De mentale druk van het angstige gevoel langs de snelweg zonder brandstof te komen staan, werd sommige rijders teveel.
Op zich nog niet zo erg, zij het dat het voor de groep wel heel lastig is als die rijders dan het konvooi verlaten.
Kortom, voor ons weer een uitdaging om alle mensen weer bij elkaar te schrapen en de neuzen richting Oostenrijk te krijgen. 😊
Het passeren van de grenzen en de COVID-19 controles waren makkelijk, erg makkelijk zelfs.
D.w.z. er werd nergens naar gevraagd en wij konden zo doorrijden.
Eigenlijk is dat een beetje sneu voor degenen die voor de reis heel veel moeite gedaan hebben om alle papieren compleet en in orde te krijgen.
Maar goed, liever zo dan lang te moeten wachten want we hadden de tijd inmiddels toch wel nodig.
Zeker toen ook nog bleek dat de Oostenrijkse politie het verstandig vond om een stuk snelweg compleet af te sluiten voor doorgaand verkeer.
En hoewel het rijden door de Oostenrijkse dorpen mooi is om te zien, kwamen we toch in enorme tijdnood.
Rond 20.00 uur ’s-avonds kwamen we in Glina aan waar de vrijwilligers van Dobro Dobrim op ons wachtte.
Fijn is het om zo ontvangen te worden en wij meteen met hen aan de slag konden om de planning voor de komende dagen te maken.
Al met al een vermoeiende maar wel een leuke dag.
Verslag 3e dag:
Zondag 3 oktober:
“humanitair transport d.m.v. 4X4 auto’s en trailers..?”
Wij weten dat het laden van deze trailers veel werk is maar dat je ook het lossen van deze wagens niet mag onderschatten.
Toen wij rond 10.00 uur in een grote loods aankwamen van stichting Dobro Dobrim hebben we eerst de boel binnen georganiseerd.
Dat betekent opruimen en plaats maken.
Dan gaat het erom dat de hulpgoederen opgeslagen worden op een dusdanige manier dat het voor de vrijwilligers van Dobro Dobrim overzichtelijk blijft.
Je moet weten of er in een pakket een kast, een keuken of een ingepakt bed zit.
Ook plaatselijke vrijwilligers hebben die zondag meegeholpen met het lossen van de goederen.
Het was warm, 27 graden.
Het zweet stond op de ruggen van de mensen.
Echter dit is beter dan moeten werken in de regen en de kou.
Wij krijgen regelmatig spullen gedoneerd met een emotionele waarde.
Bijvoorbeeld hadden wij twee hele mooie trouwjurken bij ons.
Renata, een vrijwilligster van Dobro Dobrim, werd helemaal enthousiast want ze kent een aantal mensen die wilden gaan trouwen.
Tja…hoe doe je dat nou…
Een paar sokken kun je blindelings kopen maar een trouwjurk niet.
Dus werd besloten Marie-Louise en Jolande ter plaatse in de trouwjurk te hijsen waardoor Renata mooie foto’s kon maken.
Dat dit “hilarisch” was kun je je wel voorstellen. 😊
Toen we klaar waren, zijn we naar de boerderij van Rada gereden waar we morgen beginnen met het bouwen van de stal.
De aanblik van de puinhopen van haar onlangs uitgebrande huis maakte dat wij er stil van werden.
Voor ons een extra stimulans om haar morgen te gaan helpen.
Verslag 4e dag
Maandag 4 oktober:
Hadden we maandagochtend nu om 8.00 uur of om 9.00 uur afgesproken om samen met de Kroatische vrijwilligers te beginnen aan de grote klus?
Daar was geen discussie over, iedereen wilde snel aan het werk, en stonden dus om 8.00 uur op de bouwplaats.
Uitpakken van de gereedschappen, helmen op en wachten op onze vrienden die om 9.00 uur aankwamen.
De manier van bouwen is toch ff iets anders dan wij in Nederland gewend zijn.
Natuurlijk is een stal een ruw gebouw maar dat de kettingzaag zo’n grote rol speelt, hadden wij niet verwacht.
Het was in het begin nog even wennen aan elkaar.
Natuurlijk heeft Senad de leiding over het hele project maar ook hij kon lastig inschatten waar hij onze mannen aan kon zetten.
Langzaam maar zeker druppelden er nog meer Kroatische vrijwilligers binnen.
Top vaklui die we ook hard nodig hadden.
In de loop van de ochtend liep het steeds gesmeerder.
Onze vrijwilligers waren volop in de weer met balken, schroeven, zagen en schroefmachines.
Boeiend werd het toen er een technische discussie ontstond tussen de boerin en de bouw chef.
Oei…dachten onze vrijwilligers…hoe gaat dit aflopen…
Nou…heel goed. De boerin kreeg gelijk😊
Naar mate de bouw vorderde, kregen onze vrijwilligers er steeds meer lol in.
Wat ook heel leuk is, is het succes van de workshop naaien.
Ria die thuis een naaiatelier heeft, geeft hier 7 dames 4 dagen naailessen.
We hebben stoffen en 5 naaimachines meegenomen.
Deze machines worden overhandigd aan de cursisten die er goed mee om kunnen gaan.
Zomaar in een vreemd land aan lokale mensen les te geven, is toch een uitdaging.
Gelukkig kan Marie-Louise ook prima met naald en draad overweg en is voor Ria een waardevolle aanvulling.
De transportploeg is naar het ziekenhuis in Sisak gereden.
Daar hebben we 4 pallets met MRSA jassen en diverse dozen met incontinentiematerialen gebracht.
Het gesprek wat we daarna hadden met onze contactpersonen van het ziekenhuis, werd de impact van de aardbeving duidelijk.
Wij denken dat we, ook in de toekomst, voor deze mensen veel kunnen betekenen
Verslag 5e dag
Dinsdag 5 oktober:
We hebben er weer zin in…😊
Al vroeg zat iedereen in de auto om naar de bouwplaats te gaan.
Eigenlijk gaat het als een speer.
Het is haast aandoenlijk om te zien hoe mannen uit twee verschillende culturen samenwerken.
Taal is geen probleem meer.
Aanwijzingen met de hand, aangevuld door een Engels sprekende vrijwilliger is voldoende om strak te kunnen werken.
Ook de techniek die gebruikt wordt, is geweldig om te zien.
Bij ons worden balken met behulp van een laserapparaat perfect waterpas gemonteerd.
Maar ja…als je geen laser hebt…wat dan?
Dan neem je een doorzichtige waterslang van 20 meter lang, die je vult met water.
Als je dan de uiteinde vast pakt, heb je exact de goeie hoogte, ook over de volledige lengte van het gebouw.
De mannen en vrouwen worden uitstekend verzorgd!
Dobro Dobrim heeft een grote tent geplaatst, compleet met dissen en banken.
Zij zorgen ook voor een warme lunch tussen de middag.
Echter rond 10.00 uur komt Rada, de boerin, met lekkernijen uit eigen tuin.
Het is eigenlijk teveel maar ook geweldig om te ervaren hoe welkom we eigenlijk zijn😊
Rond deze tijd dat we dit verslag maken, 18.00 uur, komen de eerste foto’s binnen van het resultaat.
In de ochtend is er een verslaggever en fotograaf van een landelijk dagblad bij ons geweest.
Het unieke wat hier gebeurd: Nederlanders en Kroaten die mensen helpen, was de aanleiding.
De naaiclub van Ria en Marie-Louise gaat als een trein.
Er worden vlaggetjes gemaakt, er worden tassen gemaakt en morgen beginnen ze met het maken van kleding!
Eén van de cursisten is zó enthousiast geworden dat ze gevraagd heeft of Ria haar vanavond nog wat wilt bijleren. 😉 Geweldig toch?!
We hebben enige maanden geleden een grote en luxe keuken gekregen.
De transportploeg heeft die vandaag weggebracht naar een hardwerkend gezin met 7 kinderen.
Deze mensen wonen nog in een container maar de vader is keihard aan het werk om de woning weer op te knappen.
Even nog iets anders…
Als je mensen wilt motiveren én het leuk wilt hebben moet je af en toe iets ‘geks’ bedenken.
Dat hebben we gedaan…uhhhh…wat?
Dat vertellen we later😉
Verslag 6e dag
Woensdag 6 oktober:
Naar mate de dagen vorderen, raken onze vrijwilligers steeds meer betrokken en hebben daarom ook steeds meer vragen.
Het was hun opgevallen dat watervoorziening op de boerderij een groot probleem is.
Dat klopt ook, want de meeste waterputten zijn door de aardbeving kapot gegaan.
En eigenlijk zou je bij Rada een nieuwe waterbron moeten boren maar dat is te duur.
Rada vangt regenwater op in een zwembad.
Het is een gebruikt zwembad zoals wij die zomers voor onze kinderen in de tuin hebben staan.
Het probleem is echter dat de afgelopen zomer in Kroatië erg droog is geweest.
Al discussiërend kwam de groep op het idee om het regenwater van de stal op te vangen zodat Rada het kan gebruiken voor haar dieren.
Dan wordt iedereen in een keer enthousiast: “Zullen we dit.., kunnen we dat… en het moet toch mogelijk zijn om…”.
Toen kwam onze transportploeg in actie.
Ze hebben na veel zoeken een grote plastic container van 1000 liter gevonden.
En natuurlijk even onderhandelen en zeuren over de prijs, handjeklap erop en meenemen dat ding.
Mooi is dat die ploeg de container ook gesponsord heeft. 😊
Op de bouwplaats hebben we gesproken met de vrijwilligers van het Rode Kruis.
Die hebben erg veel moeite om hulppakketten bij de mensen in de dorpen te krijgen.
Wij hebben afgesproken dat wij vrijdag ruim 50 pakketten bij de mensen thuis gaan afgeven.
Aan de stal wordt hard gewerkt.
Omdat het morgen heel slecht weer wordt, willen ze de beschikbare tijd zoveel mogelijk benutten.
Op het eind van de dag is de ruwbouw klaar en hoeven alleen nog de dakspanten en de dakplaten er nog op.
Ook in dit land komen we schrijnende situaties tegen.
Midden in de bossen woont een gezin waarvan de kinderen én de ouders geestelijk gehandicapt zijn.
De omstandigheden waarin ze wonen zijn erg slecht en wij kunnen niet beoordelen waarin zij hun inkomen vandaan halen.
Dobro Dobrim bezoekt dit gezin iedere week en probeert te helpen waar het kan.
Eén van de zonen loopt in kleding die hem volstrekt niet past.
Het is erg moeilijk om voor hem, gezien zijn lichaamsbouw, passende kleding te vinden.
Daarom wil Ria een speciale broek voor hem gaan maken.
Met heel veel moeite heeft zij de maten bij hem opgenomen.
De broek moet zo groot worden dat zij besluit om van 2 spijkerbroeken 1 broek te maken.
Eén van onze vrijwilligers bood spontaan zijn twee nieuwe broeken aan die hij bij zich had.
Morgen gaat Ria hier een passende broek van maken.
Ook dit is Kroatië…
Het “gekke dingetje” wat we bedacht hebben, gaat hartstikke goed. Iedereen werkt er enthousiast aan mee. Later meer…😊
Verslag 7e dag
Donderdag 7 oktober:
Vandaag wordt het een heftige regendag.
Dat is niet erg, alleen wel te nat om buiten te werken.
Plan B was, in twee huizen in drie ruimtes laminaat te gaan leggen.
In het begin was het even passen en meten want het kliksysteem van het laminaat klikte niet goed☹
Dat is lastig want als de eerste plank niet goed klikt, krijg je ook de volgende plank niet goed in geklikt…
Maarten had daarvoor een prima en praktische oplossing gevonden.
Je draait er gewoon twee schroeven in én met de brede plint die erbij zat wat het mooi weggewerkt! 😉
In één van de huizen was de druk wat hoger.
Een oude vrouw die terminaal was, wilde graag thuis sterven.
Daarom is ook geprobeerd om dit huis klaar te krijgen zodat zij morgen thuis kan komen.
De talenten die nodig zijn om laminaat te leggen, liggen zeker niet bij de transportploeg😉
Anders gezegd: “Je kunt ze alles laten doen behalve laminaat leggen”.
Dat kwam ook goed uit want in het huisje van die vrouw moest nog een bed en andere meubels gebracht worden.
Het regende, het begon steeds harder te regenen, het regende heel erg hard en toch was de volgende opdracht voor de transportploeg om de aanhangwagen bij Rada op te halen.
En wij wisten wel dat deze aanhanger niet makkelijk stond én dat het slecht weer was.
“Als we dit proberen of dat proberen… misschien met een grote balk..? Nee dat lukt ook niet… Hoe krijgen we dat ding nou aangekoppeld? Het is nat, zullen we het morgen maar doen?”
Nee, de oplossing kwam eraan gestormd!
Rada, de boerin, kwam, zag en pakte met een kruiwagen wat houtblokken en een lange stalen pijp.
Knietje… en hup hij zit aangekoppeld! 😊
Ria en Marie-Louise hebben keihard gewerkt aan de kleding van de gehandicapte jongen zoals we eerder schreven.
Ook kwam er een einde aan de naaiworkshop voor de lokale vrouwen.
Dat was voor sommige vrouwen toch best wel emotioneel.
Bij het afscheid werd er hier en daar een traantje weggepinkt.
Bij Mira thuis was er een probleem met water lekkage.
De container waar ze nog steeds in woont, lekte wat mede veroorzaakt werd door blad wat de afvoer verstopte.
Mira haalt regelmatig dat blad weg maar moet dit doet ze op een uiterst gammele zelfgemaakte houten ladder.
We hebben daarom gezamenlijk een nieuwe aluminium ladder gekocht en die aan haar gegeven als dank voor het klaar maken van het lekkere eten.
Dat ging natuurlijk op de uiterst gekke manier waarover wij eerder schreven en wat door Wim op de film werd vastgelegd.
Verslag 8e dag
Vrijdag 8 oktober:
Vandaag gaan wij voedselpakketten wegbrengen voor het Rode Kruis.
De mensen die ze krijgen, zijn voornamelijk ouderen die hoog in de bergen wonen.
Dat betekent dat we onder leiding van een gids van een 4X4 club, Tom uit Zagreb, deze adressen moeten gaan opzoeken.
Dat betekent ook dat de meest mooie, natte, glibberige paden en wegen overwonnen moeten worden.
Én het betekent dat elke overwinning onze vrijwilligers heel veel plezier bezorgd.
In een hele oude houten boerderij krijgen we koffie aangeboden.
De keuken is netjes opgeruimd maar van goed meubilair, laat staan een aanrecht, is geen sprake.
Toch heeft het wel wat als je met een man of 15 gezellig in zo’n ruimte zit.
Wat we natuurlijk niet gezien hebben, is de fles rakija, die langzaam rond ging😊
Op een gegeven moment wordt de weg verspert door een slagboom.
De gids verteld ons dat als we dit gebied ingaan er buiten de wegen nog steeds mijnen liggen.
Deze mijnenvelden worden niet of nauwelijks geruimd.
We genieten van de prachtige vergezichten en het rijden in de bergen.
Het is indrukwekkend om te zien hoe de mensen, die we bezoeken, hier wonen.
Voor het wonen op een afgelegen plek kun je nog voor kiezen maar wonen in een vochtige bouwval is geen keuze meer…
Eén van de laatste pakketten die we gingen bezorgen, moesten naar een man die op een onmogelijk plek in de bergen woonde.
Tom gaf ons de keuze om óf iets om te rijden en de makkelijke weg te kiezen óf om een uitdaging aan te gaan waarbij wij iets meer van mens en machine moesten eisen.
We waren benieuwd omdat er ook mensen met luxe SUV’s mee rijden wat uiteindelijk de keuze zou worden..?
Die discussie was in 1 minuut beslist. Wát? Er was eigenlijk geen discussie.
Iedereen wilde de moeilijke track rijden😉
Het was inderdaad een uitdaging.
Vol bewondering hebben wij gezien dat de niet geprepareerde auto’s vakkundig omhoog gereden werden. Super!
En we kunnen je écht zeggen…het was geen makkelijk stukkie!
Thuis aangekomen, zijn een paar mensen bij Rada op de boerderij de laatste gereedschappen gaan halen.
Dat was heel leuk. John kreeg een fles drank van haar en een paar speciale planten voor in zijn tuin.
Volgende week gaat Dobro Dobrim de stal afbouwen.
Op de binnenplaats van onze overnachtingsplaats was inmiddels een grote tent gebouwd.
Lange dissen erin, lampje aan plafond en een hele grote pan met eigengemaakte goulash soep.
Alle vrijwilligers van Dobro Dobrim zaten er en later schoof de locoburgemeester, Branka, ook aan.
Branka is ook voorzitter van de hulporganisatie People for People.
Op enig moment kreeg zij het woord en benadrukte het bijzondere van onze werkwijze van afgelopen week.
Ze zei: “In dit door de meeste mensen vergeten gebied, hebben jullie de bewonders een beetje hoop gegeven”.
Zenad, als voorzitter van Dobro Dobrim, voelde onze aanwezigheid als een bijzondere vriendschap en bedankte ons.
Wij kregen daarna persoonlijk een tenaamgestelde certificaat overhandigd als waardering voor het vele werk. Dít hadden we nog nooit meegemaakt. Zo leuk!
Namens alle vrijwilligers van stichting 4WDCARE hebben wij hen bedankt en toegezegd volgend jaar weer te komen.
“Gek” zoals wij zijn, kregen we iedereen zo gek om te gaan staan en twee minuten lang uitbundig mee te doen met onze gekkigheid…😊
Morgen meer…
Verslag 9e dag
Zaterdag 9 oktober:
De eerste dag van de terugreis. Renata, vrijwilligster van Dobro-Dobrim, was er al vroeg om ons uit te zwaaien. “willen jullie brood, worsten, kaas, kastanjes, appels, bananen….” U begrijpt het wel, als we maar niets te kort komen. Na de afscheidsbriefing de laatste knuffel. Goh, wat zijn het toch aardige mensen!
De terugreis is altijd een ding. Het ‘werk’ is klaar, men is moe en wil zo snel mogelijk naar huis.
Heel begrijpelijk maar we gaan in de eerste plaats voor een veilige aankomst. Ook op de terugweg heb je elkaar nodig. Als er door wat voor reden ook problemen ontstaan moet je terug kunnen vallen op je medereizigers.
We rijden strak met regelmatige pauzes. Rond 19.30 uur komen we in Hengersberg aan. Hup…tassen in de hotelkamer en samen eten.
We zitten rond een grote tafel in een ruimte die helemaal voor onszelf is. Om de indrukken en emoties een plaats te kunnen geven vragen we iedere reiziger uit te spreken wat hun gevoel is of is geweest. Dat is natuurlijk niet altijd makkelijk maar het brengt je wel op een bijzondere manier tot elkaar.
Grappig was dat Maarten, een nieuwe rijder, het nodig vond om na een week werken, hem en zijn vrouw even voor te stellen 😊…. Een komische hint naar ons?? Hebben we helemaal vergeten aan het begin van de reis!
Wat heerlijk om na zo’n moment de dag samen af te sluiten met een bier of een wijntje.
Verslag 10e dag
De volgende dag zondag 10 oktober zijn we al rijdend een eindverslag aan het maken.
Er moet nog één ontknoping komen, wat is nu de ‘gekkigheid’ waar we de hele week over geschreven hebben?
Nou, het leek ons een leuk idee om met de mensen van deze groep een dansje in te studeren.
Wij willen daarmee uiting geven aan saamhorigheid en blijheid.
Echter de vonk sloeg ook over naar de vrijwilligers van Dobro Dobrim die enthousiast mee deden! 😊
Wim, die dit alles heeft opgenomen, gaat er een mooie film van maken.
Dusss…het wordt nog steeds vervolgd…
Wij, Hans en Jolande, willen een diepe buiging maken voor iedereen die met ons mee is geweest!
Wij zijn onder de indruk van jullie enthousiasme maar ook in het vertrouwen in ons.
Dankjewel!!!
Het humanitair transport 2021 ging vrijdag 1 oktober van start
13
mannen en vrouwen zijn op dit moment op pad
Voortgang stal Rada
Voortgang workshop
Een glimlach van een kind kun je niet kopen. Je kan het wel creëren.
Contactgegevens
Postadres:
Kerkstraat 30
6675 BS Valburg
Mobiel: +31 6 53 88 53 61 (Hans Saris)
Mail: info@stichting4wdcare.nl
KVK-nummer: 09174718
Stichting 4WDCARE staat bij belastingdienst geregistreerd als een ANBI (Algemeen Nut Beogende Instelling) en hoeft daarom geen schenkbelasting te betalen. Dat betekent dat uw donatie volledig ten goede komt aan onze doelstelling.