Zondag 21 december:
We zijn weer thuis!
Na een voorspoedige reis, voor sommige helaas zonder sneeuw maar in ieder geval zonder files, wegversmallingen, lekke banden, zieke mensen en andere vervelende zaken, kwamen we om 18.00 uur aan in Dodewaard.
Voor ons was het laat genoeg maar de cateringploeg was nog druk bezig om de stamppotten op te warmen. Het is op deze wijze heerlijk thuis komen. Als je aan komt rijden met het konvooi en er staan ongeveer 60 mensen je toe te juichen dan is het alsof je de Dakar rally gewonnen hebt.
Onderweg hadden we een PowerPoint presentatie gemaakt, waardoor we onze belevenissen en indrukken konden delen met onze familie en vrienden.
Wij willen Wijnand Veens, eigenaar van de ontvangstruimte, bedanken voor zijn medewerking.
Ook willen wij de “kook vrijwilligers” bedanken voor de hele maaltijd. Super!
Wij zijn nu aan het brainstormen om de stichting nog meer inhoud te kunnen geven zonder groter te worden. Daarover meer nieuws in 2015.
Wij wensen alle vrijwilligers van Stichting 4WD Supporting Bosnia en alle belangstellenden fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!
Hans en Jolande
_____________________________________________________________________________________

Zaterdag 20 december:

Als we de lamp weer aan doen, is het 7.00 uur in de ochtend. Snel ontbijten want om 8.00 uur willen we wegrijden. Dat ging verder prima en we besloten om de vrachtwagen met het konvooi te laten meerijden. Wij beseffen dat dit voor Joost en Ruud een enorme uitdaging is want een vrachtwagen mag maar 85 km per uur en wij kunnen natuurlijk veel sneller! Het was goed dat er af en toe tol betaald moest worden want dat gaf de vrachtwagenjongens de gelegenheid om hijgend achteraan te sluiten ;)
De stemming zit er goed in en onderweg wordt er diverse malen van rijders en bijrijders gewisseld. Iedereen wil wel een keer met de vrachtwagen meerijden.
Rond de middag zijn we gaan bellen om een hotelovernachting te regelen en dat viel nog niet mee. Vele hotels zitten vol door de Weihnachtsfesten. Waardoor het lastig begon te worden om 20 mensen onderdak te bieden. Na veel bellen kwamen we terecht in Gasthof Niederalteicher Hof in Hengersberg in Beieren (Dld). Dit hotel had nog 19 bedden vrij waarbij wij voorstelden: “Gooi maar een matras op de grond en dan redden wij ons wel”.
Gezien alle indrukken, vermoeidheid en emoties van de afgelopen reis, vinden wij het belangrijk om dat als team samen te delen en de gevoelens uit te spreken. Dat was een bijzonder moment. De indrukken waren toch wel heftig binnengekomen en het was mooi om dat met elkaar te delen. Dit was voor ons de bevestiging dat wij heel bijzondere mensen in dit avontuur getrokken hebben. Eén van de bijrijders, Lex, had champagne meegenomen en samen hebben we daar op geproost.
Al met al een heel bijzondere dag waar iedereen met een fijn gevoel op terug kan kijken.
Morgen het laatste stuk door Duitsland en dan veilig thuiskomen bij onze dierbaren. De finish is in bij Veap Shield United, Einsteinstraat 1,6669 NC in Dodewaard.
Lees morgen het laatste verslag.

_____________________________________________________________________________________

Vrijdag 19 december:
Beste mensen,
Heerlijk geslapen in Srebrenica. Een keurig hotel geleidt door een jonge ondernemer die kansen zoekt, vooruit kijkt waarbij het verleden niet vergeten wordt.

We hebben vanmorgen een bezoek gebracht bij de accufabriek die Dutchbat destijds als basis heeft gebruikt en wat nu als een memorial center is. We waren welkom en mochten om 9.00 uur al plaatsnemen om de bijzonder indrukwekkende film over de val van Srebrenica op 11 juli 1995 te zien. “Deze film heb ik (Hans) al verschillende keren gezien maar doet toch nog emotioneel veel met mij”. We merkten dat het heel veel indruk maakte op ons allen. Bij de tweede film, die nieuw was, kwam de klap nog wat harder aan. Het is verschrikkelijk om live te zien hoe mensen destijds vermoord werden. Tijdens de wandeling die we daarna maakten op het terrein van de voormalige accufabriek, was het heel stil…..
Nadat we naar de andere kant van de weg de begraafplaats bezocht hadden, zijn we diep onder de indruk zachtjes weggereden.

Na een lange rit zijn we rond 15.00 uur bij het Emmaus zieken- en verpleeghuis “Duje” in Doboj aangekomen. De rondleiding die we daar kregen was indrukwekkend. De stichting Emmaus is een geweldige organisatie die zich inzet voor mensen die door de maatschappij niet geaccepteerd worden. Ook zetten zij zich in voor de gedupeerden van de watersnoodramp van afgelopen mei. In het plaatsje Samac waar wij 26 huizen ingericht hebben, heeft Emmaus de renovatie van die woningen georganiseerd. In het nabije stadje Doboj, ook zwaar getroffen door de watersnoodramp, verzorgd Emmaus al maanden lang 1300 maaltijden per dag voor de getroffenen.

Tijdens een heerlijke maaltijd, aangeboden door stichting Emmaus, hebben we een uitstekend gesprek gehad met Rasim en de directeur van Emmaus. We denken dat wij in de toekomst veel voor elkaar kunnen betekenen.
Rond 18.00 uur zijn we aan de terugreis begonnen en overnachten we in Oroslavië in Kroatië. Het is rond 23.15 als we daar binnenkomen en na een heerlijke maaltijd werd het animo om nog een biertje te drinken alsmaar kleiner. Dus het is stil in dit hotel en wij mogen de lamp uit doen :)
Veel leesgenoegen en graag tot morgen.

_____________________________________________________________________________________

Donderdag 18 december:
Beste lezers,
Het ging vandaag fantastisch. Iedereen is op tijd naar de gezinnen in Samac en Kalesija gegaan en alles is klaar! Een geweldige prestatie om onder moeilijke omstandigheden in 2 dagen tijd 26 gezinnen te kunnen helpen.

Ook hebben we een bijeenkomst gehad met Elvis, een Bosnische tandarts die in Nederland werkt en Chris, een mondhygiënist. Dit vond plaats bij de door ons in mei geplaatste tandartspraktijk in Kalesija. Deze praktijk was volop in gebruik. Chris en Elvis hebben afspraken gemaakt om Sabina, de tandarts daar, te begeleiden en te ondersteunen. We hebben er een prima gevoel bij dat de tandheelkundige zorg hier goed van de grond gaat komen. We blijven dit project op de achtergrond begeleiden en waar nodig ondersteunen.

De Lions Club Midden Betuwe heeft een donatie gedaan waarvoor wij ter plaatse 20 Kerstpakketten gemaakt hebben. Dat zijn geen pakketten zoals bij ons gevuld met koekjes, wijn en andere lekkernijen. Maar 25 kg meel, een blik bakolie, waspoeder dus puur levensbehoefte om te overleven. Vanmorgen zijn deze pakketten uitgedeeld aan de alle armsten.
Ook hebben we in Tuzla, bij de ex-politieagenten, tafels, stoelen en bureau’s gelost.
Na 15.00 uur zijn we met de groep naar Srebrenica gereden. Ik, Hans, heb geprobeerd via de 27 MC bak uit te leggen wat zich daar 20 jaar geleden heeft afgespeeld.
Kortom een mooie maar enerverende dag en op naar de dag van morgen.

____________________________________________________________________________________

Woensdag 17 december:
Een nieuwe dag, een nieuwe kans.
Even terug naar gisteren. Douane: bij de grens ging het niet vanzelf. Als er om acht uur iemand zou komen om een stempel te zetten, dan komt hij om kwart voor negen, als het expeditiekantoor de papieren klaar zouden hebben dan zijn ze net niet klaar. En zo hobbel je rustig naar 12.00 uur in de middag. Gelukkig, papieren in orde en rijden maar. Gelijk met het grootste gedeelte van het konvooi naar Samac. Het begon te regenen en het werd modderig. Omdat er diverse projecten in één wagen geladen waren, wat zeer efficiënt is, maar omdat dit betekent dat je veel moet uitladen, begonnen we in de regen vast te lopen. Alles werd nat en vies en je kunt van je mensen ook niet verlangen dat ze lang doorwerken in de regen. De complexheid en de grootheid van het transport zorgde er ook voor dat het lastig was de juiste spullen bij de juiste mensen te krijgen. Het ging dus zeker niet vanzelf. We besloten om te stoppen, naar het hotel te gaan en een oplossing te bedenken. We maakten een masterplan.

Door de logistiek helemaal om te gooien, waarbij wij veel inspanning vroegen van de 20 rijders en bijrijders, hadden we een opzet gemaakt die volgens ons moest kloppen. En het liep! Na een uitgebreide briefing wist iedereen wat er van ze verwacht werd en ze deden het ook. We zagen de aanhangwagens steeds leger en leger worden. Uiteindelijk werd het een fantastische dag. Alle wagens zijn gelost en vrijwel alles is bij de mensen afgeleverd. In Kalesija zijn zes mensen druk bezig en hebben inmiddels een aantal keukens geplaatst. Johan Saat is met een aantal 4×4 auto’s én de vrachtwagen naar Emmaus in Doboj gereden om te lossen. Nu kun je iets omrijden en de grote weg nemen óf de Tom Tom z’n werk laten doen. Voor het laatste werd gekozen. De wegen werden smaller en smaller, slechter en slechter en op een moment zaten ze vast ;) Lieren en sleepkabels voor de dag, de mensen hadden een geweldige ochtend!
In het zieken- en verpleegtehuis Emmaus in Doboj zijn alle wagens, inclusief de vrachtwagen, gelost. Dit ging geweldig, de dankbaarheid was groot.

Ook in Samac ging het heel erg goed. Alle spullen staan bij de mensen in huis en de (bij)rijders hebben al diverse keukens geïnstalleerd.
Vanavond hebben we een lezing gehad van ex-politie agenten die in de burgeroorlog gewerkt hebben. Indrukwekkend en interessant.
Kortom, zes uur opstaan was vroeg maar we hebben nagenoeg alle doelen vandaag bereikt.

_____________________________________________________________________________________

Dinsdag 16 december:
Beste mensen,
Om een leuk, creatief en informatief stukje te schrijven moet je zeker niet vermoeid zijn. En dat zijn wij want het ging vandaag niet vanzelf. Daarom morgen het echte verslag van vandaag.
Welterusten.

_____________________________________________________________________________________

Maandag 15 december:
Vrachtbrieven, douane en ontbrekende stempels.
Vanmorgen vroeg kwam Joost, de vrachtwagenchauffeur, met een stapel blanco vrachtbrieven binnenlopen. Nee..Joost…een CMR dat is zó ouderwets dat hebben we de eerste transporten gebruikt maar nu allang niet meer. “probeer het tóch maar want je weet nooit of het helpt”.
Nou ja, in het kader van hoe hou je mensen tevreden, laten we die CMR’s maar invullen. Ook dat was een bezigheid apart want je moet er heel secuur in zijn en vele stempels plaatsen. Nou, dat kwam dan mooi uit, want we reden op een snelweg die 300 km lang is en dan kun je dat mooi in de auto regelen.

Bij de Bosnische grens aangekomen, ging het allemaal wat minder soepel dan we verwacht hadden. Er was heel veel vrachtverkeer wat de grens wilde passeren en die ook allemaal papieren moeten klaarmaken en laten controleren. Bij binnenkomst in Bosnië hadden we te maken met een douane beambte die niet begreep of wilde begrijpen dat wij humanitaire goederen bij ons hadden. De oplossing: kijk onder het zeil dan zie je wat er in zit, sneed geen hout want hij weigerde zijn hok uit te komen. Al met al kwamen we vrij laat aan en moesten nog papieren gemaakt worden. Die ondergewaardeerde CMR deed geweldig werk, want ze begrepen op enig moment waar het uiteindelijk omging.
De auto’s mochten gelukkig door naar een grote parkeerplaats van de douane. Zo, nu snel aan het werk, de ontbrekende papieren klaarmaken en doorgaan. Niks doorgaan!… Een ambtenaar die een belangrijke stempel moest zetten, werkte van 8.00 uur tot 15.00 uur! En het was 15.03 uur. Weg planning en mooie verhalen. Het transport moet vannacht blijven staan. We hebben de groep in een hotel kunnen onderbrengen maar beginnen ons zorgen te maken hoe we al die 26 gezinnen moeten gaan helpen deze week.

_____________________________________________________________________________________

Zondag 14 december:
Hulptransport, bakkie’s en verborgen camera’s.
Dat was de rode draad vandaag.
Hulptransport: vanmorgen vroeg uit de veren, snel ontbijten en om 8.00 uur zat iedereen weer in de auto’s.
Even een terugblik. Elke avond geven wij een kort verslag van het verloop van de dag aan de groep. Omdat de 1e dag goed verlopen was, stonden alle lichten op groen en was er geen of nauwelijks kritiek. Dat was saai, dodelijk saai. Daarom gezocht naar verbeterpunten….én gevonden! Op het gebruik van bakkie’s en de technische inbouw valt nog wel het een en ander te verbeteren. Kortom het was rommelig op de bak en een enkele bak was niet te verstaan. Als organisatie een uitdaging om zonder demotiverende uitspraken toch je doel te bereiken. Dus voorzichtig een verhaaltje opgebouwd hoe een bak werkt, wat je wel en zeker niet moet zeggen want iedereen luistert mee.

Vandaag ging het helemaal geweldig. Iedereen meldde zich correct af, soms wel twee keer, om er vooral zeker van te zijn dat ze gehoord werden. De pauzes werden volop benut om verbeteringen aan te brengen in de technische inbouw van de apparatuur. Mevrouw P. uit Badhoevedorp werd helemaal gelukkig om het feit dat ze haar verhalen wereldkundig kon maken. Kortom het werkt perfect!
Foto: deskundige inbouw van een 27MC bak.
Verborgen camera’s: Lekker een week op pad zonder “prikkende ogen of reacties van mensen die vinden dat dingen beter kunnen” is een heerlijkheid. Maarrrr we werden al snel door de feiten achterhaald. Michel, een trouwe vrijwilliger c/q 4×4 rijder die helaas niet meekon, volgde ons “hinderlijk” :) via de webcams die in Oostenrijk op diverse verborgen plaatsen langs de snelweg staan…… Om de 15 minuten kregen wij bericht waar we reden, de snelheid en de afstand tussen de wagens! Kortom heel erg leuk om te zien en bedankt Michel!!

Op bovenstaande foto ziet u de lange schamel van Hans en Radboud, de Toyota van Peter en Ton, De Nissan van Pam en Brigit, de Dacia van Jan en Erik, de Landrover van Hans en Paul en helemaal achteraan rijden wij.
Beste lezer, u merkt wel uit de toon van het bovenstaande verhaal dat het gewoon erg goed loopt. De mensen beginnen aan elkaar te wennen en wij zijn ervan overtuigd dat we een superteam bij ons hebben.

_____________________________________________________________________________________

Zaterdag 13 december:
Tjonge jonge, om 5.00 uur in de ochtend vertrekken betekent om 4.00 uur op en dat is wel een hele korte nachtrust als de laatste 4 x 4 rijders de avond van tevoren om 11.00 uur binnenkomen.
Maar goed, alles voor het goede doel! Het deed de 20 rijders en bijrijders erg goed dat er veel belangstelling was van magazijnvrijwilligers, rijders van de Bosnië hulptransport mei 2014, familieleden, vrienden en zelfs Wijnand Veens(eigenaar van de vrachtwagen).

Ed had last van een slingerende aanhangwagen wat niet alleen vervelend maar ook gevaarlijk is. Onderweg hebben we dit probleem opgelost door alle reserve-wielen met spanbanden op elkaar te binden en als extra gewicht op de aanhangwagen-dissel te monteren . Daardoor stijgt de kogeldruk en konden Ed en Els weer veilig de weg vervolgen.
Het is een hele tour om 20 eigenwijze 4 x 4 rijders bij elkaar te houden. In Schotland hebben ze Schotse Collies om schapen bij elkaar te houden. Zo voelden wij ons ook vandaag -:) We hebben wat omwegen gemaakt, rondjes gereden en lopen jagen om ze veilig in Gasthof Fischer te krijgen! Een Landrover Discovery met als bestuurders ene Hans P. en Paul C., achternamen niet nader te benoemen, waren zo’n voorbeeld.

Allang nadat wij van een rustpauze vertrokken waren, kwamen wij twee schaapjes tekort!
En zie ze dan maar eens te vinden. Duitsland is zo groot……….
Uiteindelijk zaten wij rond 16.00 uur uitgeput maar erg gezellig aan een “großen Bier”. De stemming is erg goed en het Team waaraan wij deze week willen werken, begint een positieve vorm te krijgen. Het zonnetje van de dag was Brigit Lowiessen die de roadbooks fantastisch in elkaar gezet heeft. Hier zijn wij erg trots op. Bedankt!