“Het was aarde donker en we wilden keren want zover kan het toch niet zijn..?!”

Deze confrontatie maakten wij onlangs mee in Bosnië.

“Persbericht: vluchtelingenkamp Bihac Bosnië, schrijnende toestanden”.

Bihac is een stad in het Noordwesten van Bosnië dichtbij de grens van Kroatië, de toegang naar de EU.

Daar aangekomen zien we heel veel vluchtelingen door de stad lopen maar we kunnen de opvang van deze mensen niet vinden. De bevolking probeert ons weg te wijzen en we moeten de bergen in rijden.

Zover van de stad.., dat kan toch niet..?

We hebben lang moeten zoeken, kilometers over een onverhard bospad wat langzaam veranderde in een modderpoel.

Het was aarde donker en we wilden keren want zover kan het toch niet zijn..?!

Hier ligt toch een vuilnisbelt?

Op enig moment hoorden we een zoemend geluid en werden tegengehouden door politieagenten vanuit een oude container. We mochten onder begeleiding door en schrokken wat we zagen.

Een aantal Turkse Rode Kruis tenten en alleen maar mensen, honderden mensen, ruim 700.

Het zoemende geluid bleek pratende en roepende mensen te zijn.

We krijgen een rode kruis medewerker te spreken. Een vermoeide jongeman die met een monddoekje en handschoenen zieke mensen probeert te helpen.

De vluchtelingen komen direct dicht om je heen staan met de hoop iets te horen te krijgen wat hun situatie zou kunnen verbeteren.

Het voelt unheimisch. We mochten niet verder lopen, het is in het donker veel te gevaarlijk volgens de politie.

Als we terug naar beneden rijden, zien we door de stad, tientallen vluchtelingen lopen. Waarheen?

Ook in Tuzla is de situatie erg slecht. Buiten bij het station slapen ruim honderd mensen in de buitenlucht op vieze matrassen en dekens.

Een vluchteling spreekt ons aan en vraagt om geld voor een treinkaartje naar Bihac…

Hij weet echt niet wat hij daar mee gaat maken.

Tuzla een grote stad in het noorden van Bosnië. Er is, zeker voor de mannen, geen overdekte opvang. Ze slapen onder een afdak of op het perron.

De mensen komen uit diverse landen, Afghanistan, Pakistan, Syrië, Koerdistan. Zelfs een man uit India zien we liggen. De mensen willen verder, de grens over richting Duitsland en Engeland op zoek naar veiligheid. Maar hier in de buitenlucht, in weer en wind, wie helpt hen?

De plaatselijke overheid doet of kan weinig doen. Ze is verdeeld zoals de hele politiek in Bosnië verdeeld is. Hier en daar ontstaan particuliere initiatieven, veel te weinig en begrijpelijk. Ook zij moeten de winter door zien te komen. We kunnen een gesprek regelen met de directeur van het Rode Kruis, Merima Sarajliç, in Tuzla. Ze vertelde ons dat de problemen groot zijn en het Rode Kruis te weinig middelen heeft om het op te lossen. Men zoekt naar een opvanglocatie van waaruit de hulp opgezet kan worden. Ook is er veel behoefte aan o.a. winterkleding (kleine maten), schoenen, dekens en slaapzakken. Ook zeep, shampoo en verbandmiddelen. Allemaal zaken die wij in ons magazijn hebben liggen. We denken aan een snelle actie, lang wachten kost levens. Een dag later hebben we al een mail van het Rode Kruis met gevraagde goederen!