Woensdag 24 mei

We kijken terug naar een bijzondere nacht.

Voor de veiligheid hebben we in een buitenwijk van Kharkiv geslapen maar ’s-nachts hoorde je het geluid van zware voertuigen die door de straten reden.

We hadden gelezen dat er gevechten waren geweest in Belgorod, 60km van Kharkiv op Russisch grondgebied.

Zeker toen in die nacht het luchtalarm was afgegaan, kregen wij een unheimisch gevoel, zijn we hier wel veilig?

Gelukkig bleef het hierbij maar waren wel vast besloten om de stad eind van de dag te verlaten.

De laatste vrachtwagen werd met hulp van twintigtal Oekraïense vrijwilligers gelost en de keukens, alle stoelen en ander klein meubilair werd overgeladen in een andere truck en werd diezelfde dag nog weggebracht.

We hebben echt het gevoel dat de spullen op de goede plek terecht komen.

In de middag zijn we met Sacha en Olexander naar een plaatselijk ‘ziekenhuis’ gegaan.

Ziekenhuis is een te mooi woord als we door dit gebouw lopen.

Veel is beschadigd of stuk en het oogt erg rommelig.

In Kharkiv en de directe omgeving staan 8 van dit soort ziekenhuizen waar gewonde militairen verpleegd worden.

Deze ziekenhuizen werken onderling heel goed samen.

De medische spullen die we hebben gebracht werden dankbaar aangenomen.

In het daarop volgende gesprek, bleek dat ze nog veel konden gebruiken en werd afgesproken om lijsten met hulpgoederen uit te wisselen.

Op zaterdag 18 mei jl. zijn er in een dorp aan de Oost kant van Kharkiv drie zware raketinslagen geweest.

We zijn daar heen gereden en troffen een nagenoeg volledig verwoest dorp aan.

In het begin van de oorlog hadden de Russen die plaats ingenomen en daarbij alles verwoest en beschadigd.

We zien uitgebrande tanks, wapentuig en kapot geschoten personen auto’s.

De huizen zijn volledig verwoest of zwaar beschadigd.

We kregen een kleine rondleiding door een bewoner die vertelde dat in een gebouw een raket door het dak binnen was gekomen maar niet ontploft was.

We hebben deze raket in het gebouw zien liggen.

Toch is er veerkracht en de wil om door te gaan.

Puin wat overal lag was al opgeruimd en wegen en paden zijn alweer begaanbaar.

We nemen een kijkje in een aantal grote tenten waarin twee vrouwen achter laptops zaten om les te geven aan kinderen die niet naar school konden.

Ook stonden er een twintigtal veldbedden klaar om vluchtelingen op te kunnen vangen.

Een andere tent hing helemaal vol met kleding en huishoudelijke spullen, bedoelt om uit te geven aan diegene die het hard nodig hebben.

We hebben de kraters, veroorzaakt door de raketinslagen, gezien.

Je moet denken aan gaten met een doorsnee van ongeveer twintig meter en zes, zeven meter diep.

Daaromheen zijn de huizen en gebouwen geheel of gedeeltelijk vernietigd.

Het is heel onwerkelijk, als je over de brokstukken loopt, wetende dat hier een week geleden nog mensen geleefd en gewerkt hebben.

Toen we terug liepen, zag Jolande een vrouw die op het land aan het werk was.

Zij was haar man verloren tijdens deze raketinslagen.

In de ogen kijkend, voelden beiden de onmacht en het verdriet. En stil liepen we verder…

We reden terug naar de buitenwijken van Kharkiv en stonden bij flats die door raketaanvallen verwoest waren.

Voor zo’n totaal verwoestte flat stonden lege speeltoestellen en even verder zaten mensen met elkaar te eten.

Een jonge moeder met haar kind liep voorbij.

Je ziet dat de mensen het leven weer oppakken.

Het werd tijd om afscheid te nemen van Sacha en Oleksander.

Dit afscheid was lastig, wetende dat wij teruggaan naar ons veilige Nederland en zij hier achterblijven.

Dit gezegd hebbende, kwamen de tranen en zijn we doorgereden…

Wij hebben zeker het gevoel dat wij deze mensen in de toekomst weer gaan ontmoeten om hun te helpen met hun mooie werk.

Op de terugweg namen we een andere route.

De reden was dat Kichan de bijrijder van onze gids in dat gebied heeft gewoond en hij zijn vrouw, na lange tijd, wilde opzoeken.

Wij begrepen dat en vonden dat we, menselijkerwijs, hierin mee moesten gaan.

Een stuk weg van pakweg 26 kilometer zat vol met gaten deels door gebrek aan onderhoud en deels kapotgeschoten tijdens de oorlog.

We rijden namelijk door een gebied dat door de Russen bezet is geweest, dit was ook te zien door de waarschuwingsbordjes langs de wegen dat er mijnen lagen.

Stapvoets rijdend en slingerend van links naar rechts, soms rijdend door de berm, probeerden wij de gaten te ontwijken.

Het werd donker, laat en een hevige onweersbui barstte los.

We kregen spijt dat we hierin meegegaan waren maar terugrijden was geen optie.

Op enig moment werden we gelukkig aangehouden door de politie.

Het bleek dat er een avondklok was en wij niet meer op straat mochten komen.

Na enige uitleg, wie wij waren en wat wij deden, begeleidde de politie ons naar een hotel.

Het restaurant was natuurlijk allang gesloten.

Maar de vrouw, om wie het uiteindelijk allemaal om ging, had een heerlijke maaltijd gemaakt die we op onze kamer opgegeten hebben.

Als je eindelijk, midden in de nacht, moe in je bed ligt, bedenk je dat het toch een zeer intensieve dag was geweest.