Vrijdag, 2 juni
Hier zijn we dan, Hans en Jolande, die nog laat achter de computer zitten om een begin te maken van het reisverslag Bosnië 2017. Welkom!
Een week geleden zijn alle aanhangers geladen, allerlei douanemensen hebben zich er over gebogen én we zijn klaar voor vertrek.
Blijf kijken, maar realiseer je, dat het laat wordt voordat wij een dagverslag klaar hebben.
Veel leesplezier.

Zaterdag 3 juni
Een Bosnië reis is nooit saai. Er gebeurt altijd wel iets en daar moet je tegen kunnen.
Kortom…dat is ook de charme van zo’n reis.
Dat is het avontuur wat je mee kunt maken.
Nu realiseren wij ons terdege dat wij met deze uitspraken misschien een beetje met vuur aan het spelen zijn…
Want alles is leuk zolang je het maar op kunt lossen.
En nu het verhaal:
Na een uitstekend vertrek vanmorgen vroeg  uit Valburg belde Els op:”je moet thuis komen want de sloten en sleutels van de aanhangers liggen hier op de kast”. Goed, de groep reed verder en wij, als bezemwagen, hebben de sloten en sleutels opgehaald.
Rond Boxmeer hadden wij de groep ingehaald die inmiddels, met een probleem op een parkeerterrein, stil stond.
De as van een van de aanhangers was stuk gegaan en was niet meer te repareren. Oeps…!
Maar vlakbij woont, een van onze ambassadeurs, Michel Thuis. Tja…dat hij nog om half 7 op bed ligt, kunnen wij niet weten en ‘geweldig’, het was voor hem geen probleem.
En…je zult maar de buurman van Michel zijnJ Dus ook Piet is het bed  uit getrommeld en een half uur later hebben hun samen met Roland en Michael de aanhanger op het parkeerterrein leeggemaakt.
Intussen zijn wij naar Peters aanhangers in Heesch gereden die nog net één grote bakwagen vrij hadden. Die Brabantse mannen, de gebroeders Peters, zijn uit het goede hout gesneden.  Mede omdat wij(Hans) al heel lang zaken met hun doen was alles snel geregeld en konden we gaan.
Dit alles speelde zich af vóór 7.00 uur!

Dus, aangekomen op het parkeerterrein, spullen ingeladen en Michel heeft de kapotte aanhanger meegenomen.
In de buurt van Würzburg stond een kilometers lange file. Dat werd de koppeling van Marco teveel. Stinken, proesten en niet meer kunnen schakelen was het gevolg. Het omhoog en omlaag met een zware aanhanger werd door die koppeling niet meer geaccepteerd.
Wij, als laatste wagen, hebben de aanhangwagen overgenomen en na een korte vertraging konden we weer gaan rijden. De file in… Uiteindelijk zijn we bij een Raststatte bij elkaar gekomen en hebben het laatste stuk van de reis samen afgelegd.

---

Team van de dag! Hmm? Hoezo? Ja, oh. We hadden bedacht dat het misschien erg leuk zou zijn, juist omdat je met heel bijzondere mensen op pad bent, elke dag een team te interviewen en naar hun ervaring te vragen. Vandaag is het team van de dag, dat het meest voor z’n kiezen heeft gekregen, Roland en Michael, wagen 4. Waarom? Zie boven//aanhangwagen.
Maandenlang hebben hun naar deze reis toegewerkt. De auto in orde gemaakt, de aanhanger na laten kijken en dan is het vreselijk frustrerend dat je na een uur rijden langs de weg kapot staat. Het is allemaal perfect opgelost en het komt ook allemaal goed maar zegt Roland: “Het vertrouwen in de techniek is een beetje weg. Ik hoor elk rammeltje en piepje in de auto en ben bang ook met de auto stil te komen staan”.
Mannen, wat verwachten jullie? Een beetje avontuur, samen je doel bereiken en mensen te mogen helpen die het slechter hebben dan wij.
Waar zie je tegenop? Om bij mensen thuis te komen met de opdracht hun huis te gaan verbeteren en dan aan ons lot overgelaten te worden.
Een lastige vraag voor deze twee mannen was: wat vond je, ondanks alles wat je vandaag meegemaakt heb, het leukst? Roland: dat Marco, die met een kapotte koppeling stond, begrip had voor het gevoel wat het betekent als je stuk staat langs de weg. Michael: die vond het prettig dat ondanks het feit dat ze veel alleen gereden hebben, met de groep samen in het hotel zijn. Het eten, drinken en delen met elkaar is heel belangrijk.

Zondag 4 juni
Toen onze zoon, Jip, en ik afgelopen week de 27MC bak aan het inbouwen waren, sprak hij profetische woorden: “Je kunt net zo positief ingesteld zijn als je wilt maar 4X4 rijders hebben één gezamenlijke frustratie, dat de 27MC het soms niet doet”. Dat jong heeft gelijk gekregen…
Deze reis was ik, Hans Saris, aan de beurt. Als leidinggevenden is het belangrijk dat je goed kunt communiceren met de groep. En als je dan problemen hebt met de communicatieapparatuur dan wil je dat positieve wel effe vergeten. Gelukkig dat we Marco hebben die in staat is om het hele spul weer aan de praat te krijgen.

 Een ander bijzonder talent in onze groep is Stefan. Die heeft thuis 40 gehaktballen gepeperd, gezout, gedraaid, gebakken met daarover een heerlijke saus gemaakt
Daar wil je als groep graag van mee eten. Onze dank!
Het is vandaag een rustige en ontspannen reisdag geworden. Ook wel een keer lekker. Daardoor hebben we uitgebreid de gelegenheid genomen om de roadbooks door te lezen.
Ze zien er erg mooi uit! Met dank aan Hans Breukelaar.

We zijn dit jaar op vele verzoek verder door Kroatië gereden en komen daarom dichter bij de grens van Bosnië. Het grote voordeel hiervan is dat we morgen, de spannende grensdag, meer tijdwinst hebben. We willen bewust niet jagen maar elk uur wat je morgen wint, kan je een dag voordeel brengen. Dus dat betekent morgen heel vroeg uit de veren.
 Wij hebben vanavond nog een waslijst met administratie te doen. Mede doordat er een aanhangwagen gewisseld is, kloppen de kentekens die op de vrachtlijsten staan niet meer en moeten daar oplossingen voor zoeken. Ook ontbreekt er daardoor een groene kaart en dat weten we nog even niet hoe zich dat gaat ontwikkelen bij de grens. Onze tactiek in deze is: je eigen van de domme houden en praten als een ‘autoverkoper’ als ze erover beginnen. Wil je weten hoe het afloopt, lees dan morgenavond verder…
Wij Hollanders praten altijd graag over het weer. Dus de vraag hoe is het weer in Kroatië? Kunnen we antwoorden: zonnig met 30 graden.

---

Team van de dag, wagen 6: Stefan, Ingrid en Stephan.
Een uniek team dit jaar is Stefan, de jongste rijder met 7 jaar Bosnië-ervaring, zijn vriend Stephan die nog bezig is met zijn rijbewijs en tegenpool Ingrid, een enthousiaste vrouw met levenswijsheid. Waar de jonge jongens spreken over auto’s, landbouwmachines en stoere techniek probeert Ingrid de techniek en kennis van haar passie en beroep, namelijk ergotherapie, bij te brengen. Verzin het maar…maar het werkt!

Ingrid die dit jaar voor het eerst meegaat, vindt het tot nu toe een fantastische en spannende ervaring. Ze verwonderd zich over de dynamiek die in de groep leeft en voelt zich daar deelgenoot van. Nog nooit in een 4X4 met een aanhangwagen en zeker niet in een grote Nissan Patrol met 3500 kilo erachter, gereden. Echter de rustige adviezen van Stefan geven haar het vertrouwen wat nodig is.
Stefan, de trotse eigenaar van deze combinatie, vindt het leuk om Ingrid de vaardigheden bij te brengen die hiervoor nodig zijn. Hij vindt het ook geen probleem dat Ingrid in zijn “kindje” rijdt.
Stephan, onze jongste deelnemer, kijkt erg uit naar deze reis. Hij wilt proberen met deze Bosnië reis meer levenservaring op te bouwen door zich in te zetten voor het goede doel.
Wanneer zal deze week voor jullie geslaagd zijn?
Stefan: als de projecten naar wens verlopen, je de mensen die het nodig hebben, kunt helpen. Ook is het geslaagd als we veilig thuis komen met een leuke groep.
Stephan: voor hem is deze week al geslaagd door de warmte en de aandacht van de mensen om zich heen.
Ingrid: Als we datgene kunnen doen, wat wij als organisatie, voor ogen hebben. Gezelligheid met veel lol zijn belangrijk waarbij we wel veilig thuis moeten komen.
Wat was het leukste van deze dag?
Stefan: dat de mensen zo genoten van mijn gehaktballen.
Stephan: dat Ingrid ons, onverwachts, verzorgde met broodjes.
Ingrid: Dat Wijnand een foto van Kees (onze fotograaf) wilde maken maar niet wist wat een telelens was, waardoor Kees 10 tallen meters ver moest lopen om binnen het plaatje te passen.

Maandag 5 juni
De dag van de grenzen is altijd weer spannend. Weken lang ben je bezig om je administratie en de papieren zo goed mogelijk in orde te maken. Het doel van de douane is om daar een lek in te prikken en het doel van ons is om de gaatjes weer te dichten. De Kroatische grens liep heel goed. We waren er vrij snel doorheen.

Bosnië ín is altijd lastiger maar ook daar waren we rond de klok van twee uur weer weg. De weg naar Doboj die we dan moeten rijden gaat over smalle bergwegen, dorpen en een klein stukje snelweg. Maar geen probleem, Lejla met haar metallic blauw-grijze Peugeot 306 met trekhaak en uiteraard met een Bosnisch kenteken, reed voorop. Op een gegeven moment waren we Lejla kwijt maar geen probleem want wij wisten waar we moesten zijn. Rijden, rijden, rijden…elkaar aankijkend: “zijn we hier ooit vaker geweest?”. “Nee, volgens mij niet”. Maar geen probleem want voor ons rijdt nog steeds een metallic blauw-grijze Peugeot 306 met een trekhaak. Na 15 km kwamen we dichterbij en bleek dat we al heel lang achter een andere auto hadden gereden… Wat er daarna kwam, binnenwegen, berghellingen en afdalingen. Kortom, heel leuk maar we hadden de groep ‘s-avonds wel iets uit te leggen… En dat hebben we dan ook maar gedaan.
Morgen gaan we voorbereidingen treffen voor de werkzaamheden en blijven je informeren!
PS Als je, komende week de weg niet weet, en een metallic blauw-grijze Peugeot 306 met trekhaak ziet…Stoppen en omdraaien!

---

Team van de dag: wagen 9 Hans en Jolande geschreven door Fokko en Jan Willem
Toen vandaag, tijdens de maaltijd, het onderwerp “team van de dag” gelanceerd werd, bleek dat Hans ons team Fokko en Jan Willem voor ogen had. Aldus snel de dag overdenkende, vonden wij dat Jolande en Hans vandaag maar eens in het zonnetje gezet zouden moeten worden.

Hoewel Jolande en Hans het, naar zeggen, toch wel een beetje spannend vonden, leek het hen toch wel een aardig idee. Hoewel alles volgens hun zeggen perfect georganiseerd is, was er aan het eind van de dag een kleine rimpeling in de organisatie door het missen van een afslag tijdens de rit naar het douanedepot. Het gevolg daarvan was een spannende rit door redelijk onherbergzaam gebied. Uiteindelijk kwam alles uiteraard op z’n pootjes terecht. Na achterlating van alle aanhangers op het depot, zijn wij uiteindelijk naar een prima maaltijd in het hotel om de tafel gaan zitten voor dit verslag. Na enig brainstormen en onder het genot van een glaasje wijn kwamen we op het aspect verantwoordelijkheid. We waren er over eens dat een reis zoals deze verantwoordelijkheden met zich mee brengt zowel voor de organisatoren als voor de deelnemers. Hierdoor wordt, naar onze mening, het groepsgevoel bevorderd. Ook de langdurige inzet van zowel Hans als Jolande kwam ter sprake, evenals onze nieuwsgierigheid naar eventuele meningsverschillen bij het invullen van verschillende taken. Bleek uiteindelijk in goede harmonie en in eensgezindheid te gebeuren. Maar er liggen nog enkele dagen voor ons. Na briefing van vanavond met het voorstel om kennis te maken met de diverse gezinnen morgen i.p.v. het rondhangen bij de douane, denken we opnieuw een verbetering te bereiken. Morgen met z’n allen gemotiveerd op pad!!!
Wagen 7 team Fokko en Jan Willem

Dinsdag 6 juni
Het was een “hoera dag” vandaag. We moesten wachten omdat de wagens door de douane nog niet vrijgegeven waren. En daarom hadden we het plan gemaakt om onze mensen alvast naar de gezinnen te laten gaan. Men kon alles voorbereiden, werkschema’s maken en spullen kopen die noodzakelijk zijn. Dat was een schot in de roos want men had de tijd om ook met de bewoners kennis te maken. Draait het eens om. Stel dat er bij jou ineens 5 Bosnische mensen komen om jouw huis te gaan verbouwen? Stel je eens voor dat er dan gevraagd wordt om dan al je meubels en je huisraad naar buiten te dragen, en ook je keukenblok er vast uit te slopen? Zou jij dat doen? Nou, deze mensen wel. Ook “hoera” was het bij de douane. Dat het lang zou duren dat wisten we maar eigenlijk zijn wij er deze keer zonder problemen doorheen gegaan. Bij het openen van een aanhangwagen konden wij de goede sleutel even niet vinden waarbij de controlerende douaneman, mede omdat het zo heet was, het wel geloofde en zei dat het wel goed was. Nou…dat is mazzel hebben:) Want natuurlijk gaan wij voor goede papieren maar dat er nou helemaal niets op aan te merken was…

In de loop van de middag kwamen de mensen terug van de projecten en hebben we met z’n alle keihard gewerkt om de aanhangers leeg te krijgen.
‘s-Avonds tijdens de briefing kwamen de enthousiaste verhalen los. Onze mensen waren onder de indruk van de armoe en ellende maar kwamen met ambitieuze plannen waar wij, als stichting, volledig achter konden staan.
“Hoera” was er nog meer want we zijn de dag begonnen met gezamenlijke zang, zie onder.

Niet dat wij veel koorleden in ons gezelschap hebben maar als er een jarig is dan wordt er aandacht aan geschonken. Omdat wij paspoorten, rijbewijzen etc. goed controleren, wil het ons wel eens opvallen dat er iemand jarig is. En ja…Wout Verwoerd was de gelukkige en werd door de hele groep in het zonnetje gezet. Zelfs zijn auto was helemaal versierd met ballonnen en Wout zou Wout niet zijn als die gewoon op pad ging met alle ballonnen nog aan zijn auto:)

---

Team van de dag: wagen 2 Wout en Kees.
Nu al onafscheidelijk. Kees vertelde het uitstekend met Wout te kunnen vinden ondanks dat dit de eerste reis samen is. Ze hadden vóór de reis al kennis gemaakt, de projecten besproken en wat ze daarvoor mee zouden willen nemen. Dat zal ongetwijfeld een mooi en lang gesprek geweest zijn want allebei zijn ze van de “precieze en vooral niets vergeten”. Voor Kees is deze reis totaal anders. Voorheen hielt hij zich bezig met zijn specialiteit, het monteren van tandartspraktijken en nu komt hij bij de gezinnen thuis. Dat maakt veel indruk maar geeft hem de motivatie om het bij “het Kachelgezin” perfect achter te laten. Ook de muziekkeuze in de auto bevalt Kees enorm. Hoewel smaken verschillen, geeft bijvoorbeeld “Dire Straits” Kees een andere beleving dan “Fransje Bouwer”. De verwachting van woensdag is om een begin te kunnen maken met de verbouwing en het leefbaar maken van een huis in Bosnië. Het leukste wat hij vandaag meegemaakt heeft, is om de jarige Wout wakker te maken met een “Lang zal hij leven” filmpje op YouTube.

Bij Wout, die dit jaar voor het eerst meegaat, zijn de tegenstellingen van het land behoorlijk binnen gekomen. Je tankt bij een luxe tankstation en 10km verder op het platte land loop je door een complete armoede. Op de vraag of je als welvarende Nederlander met je mooie auto ook niet tegenstellingen laat zien? Zei hij: “Nee, ik heb het geluk om in Nederland geboren te zijn en daar te mogen leven. De mensen hier hebben dat geluk niet gehad. Daarom ben ik ook hier om te helpen. Die Kees dat is een gezellige kerel, heeft een goede rijstijl en past zich snel aan”, aldus Wout. Wout verwacht morgen een klein beetje te kunnen bijdragen en dat is ook goed zo. Van kleine beetjes worden mensen vaak gelukkiger dan van grote stappen. Het leukste van de dag vond Wout de ballonnen op zijn auto, het zingen van het Bosnië-koor én toegezongen worden in het Bosnisch door Lejla en haar collega’s.

Woensdag 7 juni
Het werk kan beginnen! Iedereen is op tijd uit de veren en zitten tijdens het ontbijt boodschappenlijstjes te maken. “Als jij nou dat koppelingetje meeneemt dan koop ik een mofje en dan lijmen we de rest wel aan elkaar”. Dat zijn o.a. de kreten die je hoort als de mannen bezig zijn.
De tandartspraktijk is gemonteerd en wordt morgen afgewerkt. Er is vreselijk veel belangstelling van burgemeester, wethouders en andere notabelen. Op een gegeven moment hadden Marco en Peter er een beetje genoeg van en dachten: “wieberen”, want ze wilden vooruit. Er zijn zelfs tv opnames gemaakt die binnenkort op onze site te zien zijn.

Ronald en Michael halen hun hart op bij het ‘mijngezin’. Ze zijn druk bezig om een laminaatvloer te maken, een gebruikte keuken uit Nederland pas te maken en te monteren.
In het ‘kachelgezin’ zijn zes mannen zijn bezig om het huis her in te richten. Maar Ingrid, de enige vrouw in dat gezelschap die spant de kroon. Is ze niet aan het sjouwen dan is ze aan het poetsen. En zo fanatiek dat ze de vrouw des huizes activeert om nu de grote schoonmaak te doen.

In het gezin ‘de houthakker’ aan de andere kant van Bosnië zijn de plannen totaal omgegooid. We wilden een noodoplossing maken voor een lekkend dak maar Jan Willem en Fokko vonden dit geen goede oplossing en hadden gelijk. Besloten is om een deel van de dakpannen te vernieuwen waardoor het probleem echt opgelost is. Dat de kinderen op de grond moesten slapen, maakten veel indruk op hun. Ze gaan morgen kijken naar een stapelbed en gaan een mooie houtenvloer in de slaapkamer maken.
In het ‘badkamergezin’ zijn Erwin, Jan, Hans en Wijnand bezig. De wanden die van te voren gestukadoord waren, zijn compleet betegeld. Morgen worden daar de badkamer accessoires gemonteerd en aangesloten nadat de tegels gevoegd zijn.
Al met al een productieve dag met een goed gevoel naar morgen.

---

Team van de dag: Wagen 5 Marco en Peter
Een efficiënt werkende ondernemer die in de watten gelegd wordt, wat gebeurd er dan…? “Ik vind die aandacht hartstikke lief en het zal ook best wel belangrijk zijn maar het kost me veel te veel tijd want ik wil die stoel klaar hebben” aldus Marco, ondernemer van beroep. De verwachting die hij had van deze reis komt helemaal uit. “Ik vind het fantastisch!”. Hij is met zijn vriend, Peter, voor het eerst een lange tijd op pad. En dat gaat prima. Mijn probleem in Bosnië is mijn perfectionisme. Marco wilt graag iets voor 100% afleveren terwijl in Bosnië 90% voldoende is. Samenwerken met Peter gaat goed. Hij kan erop vertrouwen dat zijn werk en bijdrage meer dan goed zijn. Het minst leuke van deze dag is dat we de stoel niet konden afleveren omdat we schema’s tekort hadden. Het leukste van deze dag is dat hij de autosleutels van zijn Dakar Nissan Patrol aan Jolande gegeven heeft. “Zo meid, jij mag morgen de hele dag in mijn super auto rijden!”.

Peter was financieel adviseur en is nu als zelfstandige werkzaam in de bouw. Wat hij op de heenreis in Bosnië gezien heeft, valt hem niet tegen. Maar hij houdt een slag om de arm omdat hij de echte armoe nog niet meegemaakt heeft. Het optrekken met Marco gaat erg goed. Hij zei: “We zeiken elkaar de hele dag af en doen constant cynisch tegen elkaar. De omgeving denkt daardoor dat wij regelmatig ruzie hebben”. Peter hoopt iets moois te kunnen afleveren en zou nog graag bij andere projecten zijn steentje willen bijdragen. Hij kijkt uit naar de dag van Srebrenica. Het leukste moment van de dag is dat we zo goed als klaar zijn. Hij is blij met de hartverwarmende belangstelling van de omgeving ondanks het feit dat het niet altijd goed uit komt.

Donderdag 8 juni
De dag dat alle projecten gereed kwamen. De gang zit er goed in. Op tijd weg en zorgen dat je aan het werk kunt, was het devies. Gelukkig was ‘het weer’ in tegenstelling tot Nederland heel erg mooi. Dat was maar goed ook want het is niet alleen prettig om te werken maar diverse gezinnen hadden hun hele huisraad buiten staan. Bij het houthakker gezin hadden ze er helemaal zin in.

Want nadat toegezegd was dat ze nieuwe pannen op het dak kregen, hadden ze vanmorgen vroeg alle oude pannen van het dak gehaald in afwachting van. Dan moet je toch wel vertrouwen hebben in die Hollanders. Opvallend was dat bij diverse gezinnen de mensen gemotiveerd werden om weer actief te worden. Het harde werken van onze vrijwilligers in hún woningen motiveerde de bewoners schijnbaar. De meeste mensen waren echt blij dat we geweest zijn. Dat was het meest merkbaar tijdens het afscheid waarbij hier en daar een traantje weggepinkt werd.

Dat 4X4 auto’s stoer zijn weten we. Vooral met mannen onder elkaar is dat nog wel eens een onderwerp van gesprek waarbij dromen en realiteit niet altijd samen gaat. Als je dan ook Marco bij je hebt met een geprepareerde Dakar volgauto dan wordt het helemaal spannend. Zoals gisteravond beloofd, mocht Jolande vandaag de hele dag in deze fantastische auto rondrijden. En laten we nou net verdwalen, en laten we nou net op hele slechte bospaden terecht komen, laten we nou net steile berghellingen moeten nemen:) Kortom ze heeft genoten.

---

Team van de dag: wagen 3 Jeffrey en Gé
Zoek de verschillen!

En die zijn er heel veel maar ook eigenlijk ook weer niet. Qua leeftijd, outfit en uitvoering heel veel verschillen maar qua kijk op het leven veel overeenkomsten.
Jeffrey had verwacht veel ellende aan te treffen maar dat viel de eerste dagen nog wel mee. Toen hij echter met de groep de binnenlanden in ging en de intense armoede mocht ervaren, keek hij er toch wel anders tegenaan. Het viel hem op dat mensen een glazige blik in de ogen hadden. Ze eigenlijk emotieloos door het leven gingen. Aangekomen bij het “Kachelgezin” was de eerste aanblik heftig. “Oh mijn God, zo kun je toch niet leven?!”. Die mening deelde Gé ook maar kan er veel genoegen aan beleven door het wooncomfort van deze mensen te mogen verbeteren. Naar zijn mening zijn de mensen er blij mee en worden een stukje gelukkiger in hun opgeknapt huis. Hij zegt: “De mensen zijn kapot gemaakt maar zitten wel vol stille emoties”. De trauma’s voel je overal. Op de vraag of dat ons werk afgelopen week, water naar de zee dragen is, antwoordden ze allebei ontkennend. Natuurlijk gaat er wel wat water verloren maar het meeste komt op de plaats waar het nodig is. Het leukst van afgelopen week vond Jeffrey de gezelligheid en de samenwerking in de groep. Voor Gé was het ophangen van de gordijnen in de kamer een hoogtepunt. Als je deuren en gordijnen dicht doet, sluit je jezelf af. Maak je ze open dan komt de wereld binnen. Dit was een mooie afsluiting van hun project.

Vrijdag 9 juni
De laatste dag dat we in Bosnië zijn, gebruiken we om een bezoek te brengen aan Srebrenica. Dit is belangrijk om een indruk te krijgen van de geschiedenis maar ook om te kunnen begrijpen waarom mensen soms anders reageren als wat je verwacht.

Het bezoek aan de accufabriek en de informatiefilm die daar gedraaid werd, was indrukwekkend. Daarna de begraafplaats bezocht en zijn we terug gereden naar stichting Emmaus. We hebben daar een rondleiding gekregen waarin duidelijk werd hoe mooi deze organisatie is. Hier worden mensen geholpen die iedereen links laat liggen. Nadat we een warme maaltijd aangeboden hebben gekregen, en een dankwoordje van Lejla, hebben we de terugreis aangevangen. We zijn doorgereden tot de grens met Kroatië.
Morgen weer veilig op weg, de Balkan af en de Alpen in.

---

Team van de dag: wagen 1 Hans en Wijnand
Voor de 2e keer is het team Hans en Wijnand met ons meegegaan. Het valt hun op dat de totale groep goed in elkaar zit en bereidt is elkaar te helpen.

Wijnand vond het een te grote klus voor met z’n tweeën. Hans keek er wat genuanceerder tegenaan. De eigenschap van dit team is dat Wijnand heel precies is en Hans wat meer van doorpakken houdt. Beiden durven uit te spreken wat ze ergens van vinden omdat de omgeving veilig genoeg is om eerlijk te zijn. Als je wilt klussen, heb je de neiging om je eigen standaard aan te houden maar de Bosnische normen liggen toch anders. Het moet hier meer functioneel dan mooi zijn. De verwachting van beiden was, een goede samenwerking en dat is uitgekomen. De dag van Srebrenica maakte bij Hans toch wel weer wat los. Het leukste wat Wijnand deze week meegemaakt heeft is, dat het dochtertje van 2 jaar een leuk kopieer gedrag had, bij wat Wijnand deed. Enige tijd nadat Wijnand met zijn telefoon een foto gemaakt had, kwam het meisje met haar rekenmachientje naar buiten en speelde dat ze daarmee een foto maakte.

---

Team van de dag: wagen 8 Erwin en Jan
Op de vraag aan Jan hoe hij deze week vond, zei hij: “Ik heb het stik naar mijn zin”. Ieder doet zijn ding en probeert het beste ervan te maken. We waren benieuwd waar vader en zoon over spreken als ze lange tijd in de auto zitten. Daar konden ze een duidelijk antwoord op geven: “We praten weinig en genieten van de omgeving”.

Geschiedenis, met name conflicten, boeit Jan bijzonder en hij leest er veel over. Ondanks het feit dat hij al verschillende keren in Srebrenica geweest is, blijft het voor hem heel indrukwekkend voor wat zich daar heeft afgespeeld. Erwin was tevreden over de projecten en met name van het gezin met de 3 kinderen in Bratunac heeft hij genoten. Als Jan terugkijkt op deze week zou hij het een 7,5 geven. En Erwin voor de klussen een 9 en de andere zaken een 8.

Zaterdag 10 juni
Wat is het weer heerlijk om in een hotel te slapen wat functioneert, netjes is en waarin niets kapot is. Geen douchedeuren die je in de hand houdt, geen koud water als het warm moet zijn kortom…heerlijk! De reis op zich liep eigenlijk goed. We pakten de pauzes, de kilometers en de tolwegen en het rolde lekker door. Rond 20.00 uur zijn we in Hengersberg, Zuid-Duitsland aangekomen. Heerlijk als je dan op een terras je eerste biertje kunt drinken. Deze laatste avond is voor de groep speciaal. We gaan dan in een aparte ruimte zitten waar we niet gestoord worden, steken kaarsjes aan waardoor je een veilige sfeer creëert. Wij vragen dan aan een ieder om vanuit zijn hart te vertellen hoe en wat je ervaren hebt. Dat was ook weer mooi dit jaar.
Afsluitend mogen wij zeker zeggen dat het een hele goede reis was. Door onze manier van werken, dichtbij de mensen, vaak in huis, brengen wij een heel klein beetje geluk terug bij diegene die het zo hard nodig hebben. Daarin zijn wij zeker geslaagd.

We hebben “het verschil gemaakt deze week. Beste mensen onze grote dank hiervoor!

27MC…..”Over en uit”!!!