Reisverslag noodhulp vluchtelingen Bosnië 2019

Noodhulp vluchtelingen Bosnië december 2019

“Het was aarde donker en we wilden keren want zover kan het toch niet zijn..?!”

Zaterdag 7 december 2019

Eerst even terugkijken. Dit enorme probleem kunnen wij niet oplossen. Echter ‘niets doen’ is voor ons geen optie. Zeker als je weet dat we een magazijn vol winterkleding, schoenen, dekens en tenten hebben. Echter, je kunt van alles willen maar krijg je rijders die binnen 4 weken meewillen? Krijg onze vrijwilligers gemotiveerd om extra handen uit de mouwen te steken? En…zeker niet onbelangrijk, krijg je het financieel rond? Toch blijft ‘niets doen’ geen optie.

Prachtig was het dat alle vrijwilligers extra dagen gewerkt hebben om de hulpgoederen in te pakken en transport klaar te maken. Onze grote dank!

Geweldig is het dat we met 9 mannen en vrouwen vandaag op pad zijn gegaan. Geweldig is het ook dat we mensen gaan helpen die we niet kennen, nooit ontmoet hebben en waarschijnlijk ook nooit zullen leren kennen. Toch gaan Hans, Tjeerd, Jan , John, Stefan, Pim en Francien met ons, Hans en Jolande, mee naar Bosnië.

Vanmorgen rond 5.00 uur aanhangwagens koppelen, eerste briefing en rijden maar… Hans Breukelaar heeft in deze korte periode weer kans gezien om mooie roadbooks klaar te maken. Hans heeft een dichte aanhangwagen mogen lenen van Wijnand. Ja…die Wijnand komen we in dit verhaal nog tegen. De zon begon te schijnen, de files waren weg, we waren Keulen voorbij en toen vroegen wij ons eigenlijk af of Hans B. wel het aanhangwagenkenteken van Wijnand had gekregen? Positief zoals we zijn, zeiden we natuurlijk “uiteraard is dat geregeld”. Toch bleef het kriebelen…het begon zelfs een beetje te jeuken…dus even gebeld met de volgende vraag…: toen bleef het heel lang stil in wagen nummer 1;) Dus toch… Oplossing: Wijnand uit zijn bed gebeld, hij is gaan kijken, hij heeft het gevonden, hij is in zijn auto gestapt en we hebben hem in Duisburg ontmoet mét kenteken.

Al met al is het probleem opgelost met grote dank aan Wijnand maar ook met een klein dankjewel aan Hans B. Anders was deze dag wel heel saai geweest:)

Zondag 8 december

Wat we horen en lezen is, dat de media steeds meer aandacht geeft aan de vluchtelingen in Bosnië.

Op de BBC werd hier uitgebreid aandacht aan besteed.

Rasim vertelde ons dat de Bosnische overheid van plan is het kamp in Bihac te ontruimen en alle vluchtelingen te verplaatsen naar Sarajevo.

Wij hebben afspraken met het Rode Kruis in kanton Tuzla. En in overleg met hun worden de meegebrachte goederen opgeslagen en gedistribueerd.

De weersomstandigheden van vandaag waren erg wisselend. Een heerlijk zonnetje in Oostenrijk, sneeuw op de velden en mist en vrieskou in Kroatië.

Het hotel Maksimiljan in Kroatië waar we per mail geboekt hebben, heeft geen reactie gegeven en was telefonisch niet bereikbaar. We hebben vijf verschillende telefoonnummers waaronder het privé nummer van de eigenaar, maar het bleef stil aan de andere kant☹

Nu wisten we, vanuit een van onze voorbereidingsreizen, een andere overnachtingsplaats in hetzelfde dorp. We waren er toen niet zo enthousiast over want wij vonden de prijs/kwaliteitverhouding op dat moment niet goed. Na, uitgebreide onderhandelingen over de prijs, was dát stukje geregeld en de kwaliteit, ja…echter omdat we terug naar de basis willen én omdat we gewoon niets anders konden krijgen, hebben we daar tóch voor gekozen.

Maandag 9 december

Beste mensen,

Na een goede nachtrust zaten we in de auto’s, op weg naar Bosnië, te genieten van de mooie ontwakende natuur…

Wij worden er rustig van en vragen ons af of dit een goede of een minder goede voorbode is? Want we naderen de grens en komen vrij gemakkelijk langs de douaneposten heen. Men dirigeert ons naar een groot parkeerterrein waar de papieren klaargemaakt moeten worden.

Eigenlijk is het op dit ogenblik erg saai want het is wachten…wachten en nog eens wachten in een heel klein kantoortje op het douaneterrein in Orasje-Bosnië.

Het is zoeken naar leuke positieve woorden om toch weer te kunnen geven wat hier gebeurd zonder daarbij in slaap te vallen😊

Na buiten kijkend zien we de vier wagens met aanhangers staan. De rijders wachten geduldig af en hier en daar hoor je gesnurk vanuit de auto’s.

Rond de middag gebeurde er iets heel moois. Jan en John gingen op een ludieke manier voor de catering zorgen. Er werd eerst een terras gebouwd, kooktoestellen geïnstalleerd en er kwamen grote pannen tevoorschijn die dienst hebben gedaan in een gezin van minimaal 12 personen.

De menukaart bestond uit: warme worstjes, gedrenkt in currysaus, Limburgse kippensoep rijk gevuld met groente, vlees en gehaktballen en als hoofdgerecht naturel zelfgemaakte gehaktballen op basis van kippenvlees waarvan wij vermoeden dat de kippen al scharrelend in de pan terecht zijn gekomen😉

In de tweede helft van de middag kwam er beweging bij de douane. Wij weten als geen ander dat de douane probeert iets te vinden waardoor ze wat geld uit onze pot kunnen halen. Ze eisten op een gegeven moment een certificaat van de fabrikant die ons de nieuwe kleding gegeven heeft. Dat is gewoon niet te doen waardoor je in hun tang zit.

Natuurlijk heiligt het doel de middelen maar als je de inspanning ziet die wij moeten verrichten om andere mensen te kunnen helpen, is dit wel heel wrang.

Echter…het is ons toch weer gelukt!!!

We rijden rond 19.00 uur weer richting Tuzla en proosten op het welslagen van deze dag.

Dinsdag 10 december

Daarvoor zijn we hier!

De luchtigheid van de vorige dagverslagen staan haaks op onze ervaringen van deze dag.

Het is nu 21.00 uur en de meeste rijders zijn naar bed.

Nu weten we waarvoor we hier zijn.

Omdat ook wij moeite hebben met de indrukken, laten we het voor vandaag met wat foto’s…

Morgen meer…

Woensdag 11 december

Terugkijkend naar gisteren…

Het was een heftige dag. In de ochtend zijn we naar het magazijn van het Rode Kruis-Tuzla gereden. We hebben daar alle dozen met kleding etc. uitgeladen samen met de Rode Kruis medewerkers. Echter op andere plaatsen in Bosnië is het Rode Kruis ook actief en besloten werd om een deel van de goederen na Kljuc te transporteren. Wij hebben van diverse sponsoren een behoorlijk geldbedrag binnen gekregen. Omdat wij nooit geld geven maar uitsluitend goederen en/of diensten, zijn we naar diverse supermarkten geweest om hulpgoederen, zoals melk, worst, shampoo, koek, tandenborstels, tandpasta ’s enz. te kopen. Het was een bijzondere manier van inkopen, twee schappen met diverse shampoos helemaal leegmaken, alle tandenborstels en tandpasta’s compleet in de winkelwagen doen en dan het afrekenen bij de kassa…volle winkelwagens waarvan alle spullen één voor één aangeslagen moesten worden😉

Wij waren heel erg blij met die honderden lege tasjes die we gekregen hebben. Die hebben we allemaal gevuld met aangekochte spullen en zo hebben we ter plaatse 200 noodpakketten gemaakt. Dan is het donker en rijden we naar Tuzla waar op het stationsplein ruim 100 vluchtelingen in de regen stonden. Overal geïmproviseerde tenten en zeilen, matrassen die in het water lagen, hoopjes dekens waaronder mensen sliepen. Een onmenselijke situatie.

We besluiten om het strak te organiseren en zoeken een aantal leiders op die Engels spreken. Verteld dat we uit Holland komen en noodpakketten bij ons hebben. In één keer stond iedereen om ons heen maar we lieten hun lange rijen maken, wat ook lukte.

Toen zijn we de tasjes met hulpgoederen een voor een uit gaan delen. De paraplu’s die we bij ons hadden, werden ons haast uit de handen getrokken, zo noodzakelijk waren ze want het regende en het bleef maar regenen. De vluchtelingen zien er intens vermoeid, ziek en wanhopig uit.

Ze vragen ons geld om naar Bihac te kunnen. Als wij dan uitleggen dat Bihac ontruimd wordt en iedereen naar Sarajevo gaan dan begrijpen ze het niet meer.

De tweede wagen hebben we geopend waarin de winterkleding zat. We probeerden op maat skibroeken en jassen te verdelen maar beseffen dat we veel te weinig hebben. Uit die lange rij haalden we een aantal jonge mannen eruit die niet meer als een trui aan hadden, vies en met water doordrenkt. De mensen die stonden te wachten in de rij om een stukje kleding begrepen op een gegeven moment dat ze nooit aan de beurt zouden komen. Het werd rumoerig, dringen en schreeuwen. De leiders schreeuwden terug en probeerden zo de menigte in toom te houden. Hun gaven aan dat we maar moesten stoppen anders gaat het niet goed. We trekken de zeilen dicht en verlaten het terrein. We gingen met gemengde gevoelens terug naar het hotel. We hebben iets kunnen doen, dat beseffen we, maar we zijn zeker niet voldaan omdat we ook weten dat we veel níet hebben kunnen doen. Onder het eten is er met elkaar over gesproken en de meesten gingen die avond vroeg naar bed.

Vandaag rond 8.00 uur zijn we vertrokken naar Kljuc in het westen van Bosnië. We hebben een honderdtal noodpakketten bij ons die we onderweg aangevuld hebben met hulpgoederen.

In Kljuc aangekomen zijn we beland bij een Rode Kruis ‘hulppost’. Dit was een houten schuurtje met een deken voor de ingang waarin vluchtelingen konden slapen. Er brandde een kacheltje die op hout gestookt werd.

We hebben een aantal Pakistaanse mensen gesproken die een zware reis achter de rug hadden. De Bosnische brandweer kwam intussen een zak met brood afgeven.

Buiten stond een tentje gemaakt van oude dekzeilen en hout. We hadden het in het begin niet in de gaten maar toen we er heen liepen, zagen we dat ook hier mensen sliepen.

De Bosnische overheid is volop bezig om vluchtelingenkampen die in de buitenlucht zijn, te ontruimen en honderden mensen met bussen naar Sarajevo te transporteren. Veel vluchtelingen zijn nog onderweg en kunnen ze nog niet bereiken. Het Rode Kruis probeert deze mensen op te vangen en ze, waar mogelijk, hulp te geven. Daarom hebben wij, alle spullen die we in de wagens nog hadden liggen, gelost bij het magazijn van het Rode Kruis in Kljuc.

We hebben gedaan wat we konden… Meer is op dit moment voor ons niet mogelijk.

We zijn daarna aan de terugreis begonnen en bevinden ons op dit moment in Kutina in Kroatië.

Vrijdag 13 december

Terugkijkend:

We rijden in Duitsland onderweg naar huis.

Gisteravond hebben we met de groep bij elkaar gezeten in een klein zaaltje, kaarsjes op tafel in een kring dicht bij elkaar. We hebben ieder gevraagd: “hoe gaat het nu met jou, na zo’n intensieve week?”. De mensen waren open en het was fijn dat we met elkaar onze gevoelens konden delen. Dit is een stukje verwerking en het een plaats geven.

Vanmorgen zijn Jan en John een uurtje eerder weggegaan omdat er in Würzburg, waar we voorbij komen, spullen opgehaald moeten worden. Na Würzburg sluiten ze weer aan in het konvooi.

De thuiskomst zal anders zijn dan andere jaren. Tijdens de reguliere Bosnië transporten staan er in Andelst tientallen familieleden, vrienden en kennissen op ons te wachten. Alle rijders, waar ze ook vandaan kwamen, reden altijd eerst naar Andelst waar we ‘warm’ ontvangen werden. Omdat de omstandigheden bij dit snelle adhoc transport in deze drukke decembermaand anders zijn, hebben ‘de Zeeuwen’ en ‘de Limburgers’ besloten rechtstreeks naar huis te willen te rijden. Rondom Keulen gaan een aantal mensen ons dus verlaten.

Op zo’n lange rit heb je volop de tijd om met elkaar te praten over deze bijzondere actie. Wat hebben we nu bereikt en is dát hetgeen wat we direct na de voorbereidingsreis voor ogen hadden? De omvang van de ellende die we gezien hebben, is zó groot dat we daar geen verandering in kunnen brengen. Dat voelt niet fijn maar is de realiteit. Feit is wel dat we meer als een druppel op de gloeiende plaat hebben kunnen doen. Wij hebben honderden vluchtelingen door wezenlijk iets te geven, in ieder geval geholpen en hun laten merken dat er in Nederland mensen zijn die met hun lot begaan zijn. Dat is het goede gevoel wat we hebben. Het goede gevoel is ook dat we in staat zijn geweest om de kreet “durf jij en ga je mee?” omgezet hebben in daden. Dat geldt niet alleen voor de rijders en bijrijders maar zeker voor de tientallen vrijwilligers en donateurs in Nederland die geholpen hebben om dit transport mogelijk te maken.

Daarom een welgemeend “Dankjewel!!!”.

Radio Gelderland, luister hier->

Meer weten..?

Het konvooi “noodhulp voor de vluchtelingen in Bosnië december 2019” is 7 december om 5.00 uur vertrokken!

De rijders en bijrijders!

“Ik zou graag de vluchtelingen het gevoel willen geven dat er mensen zijn die om hun geven”

Klik hier voor het verslag van de voorbereidingsreis

Rijders en bijrijders hebben hier tijd voor vrij kunnen maken:

Hans, Hans, Francien, Stefan, Pim, Tjeerd, Jan, John, Jolande

“Als je een ander blij maakt, wordt jezelf ook blij”

Klik hier om naar fotoalbum te gaan

Wederom zijn we weer met unieke mensen op stap die deel uitmaken van een team.

Zondag team van de dag:

Wagen 2: Jan de Feijter en John Berns.

Jan de Feijter is woonachtig in zuid-Limburg, gepensioneerd maar nog steeds een actieve ondernemer. Hij is een jaar of tien geleden ook met ons mee geweest en meldde zich spontaan voor dit transport.

John Berns is woonachtig in de Betuwe, gepensioneerd maar nog steeds erg druk metj de wekelijkse werkzaamheden bij onze stichting. Als hobby speelt hij bastrombone in een harmonieorkest en is dagelijks te zien in zijn moestuin met zeer exotische en voor ons volstrekt onbekende planten en groenten.

Hoe gaat het samen ondanks dat jullie zo verschillend zijn?

Beide mannen hebben vroeger veel gereisd en veel van de wereld gezien. Ze vinden het daarom boeiend om de verhalen van elkaar te horen en herkennen zich hier soms in. De verhalen zijn erg mooi, soms wat uitgebreid verteld maar wel met inhoud.

De reden waarom Jan mee gegaan is, is dat Hans Saris hem gebeld heeft en hij bezorgd was dat er te weinig wagens zouden meegaan. “Hans kan wel van alles willen maar met één of twee auto’s bereikt hij ook niks”.

John is meegegaan omdat hij onder de indruk was van de verhalen en ervaringen van Hans en Jolande tijdens de voorbereidingsreis. Ook de beelden op internet en TV heeft hem geraakt.

De verwachting van John is, ondanks dat het mogelijk een druppel op de gloeiende plaat is, toch iets voor de mensen te kunnen betekenen. “Ik hoop anderen het gevoel te kunnen geven dat er ook mensen zijn die om hun geven”.

Jan? Verwachting? “Wel nee…die heb ik niet. Ik zie geen beren op de weg en als ik ze zie dan ruim ik ze op”.

Hebben jullie iets van elkaar geleerd?

Jazeker!

John: ondanks dat je ouder bent en fysiek wat mankementen hebt, je de auto pakt en je een week lang tóch gaat inzetten voor een ander.

Jan: John is ruimdenkend en daar geniet hij van. Ik leer van zijn interesses en kennis over röntgenfoto’s, schimmels en organisch afval😉

“Kortom we voelen ons eigenlijk allebei schatrijk!”

Woensdag team van de dag(voor de Hollanders)

Wagen 1: Tjeerd Kooistra en Hans Breukelaar

De relatie tussen deze twee mooie mensen is dat het schoonvader en schoonzoon is. Daarbij komt nog dat ze allebei twee oer-originele Friezen zijn die als belangrijkste positieve eigenschap hebben, dat ze zich door niemand gek laten maken en de wereld op zich af laten komen zoals die is.

Tjeerd die jarenlang op de kermis gewerkt heeft en daardoor veel levenservaring heeft, maakte zich zorgen toen gisteravond de mensenmassa in Tuzla in beweging kwam toen wij de aanhangwagens openmaakten. “Als dát maar goed komt”, dacht hij.

Hij denkt nu wat genuanceerder over de vluchtelingen en ziet ze als mensen die in nood zitten. En vraagt zich af: “goh, wat voor een ellende hebben jullie meegemaakt?”.

De reden waarom Hans zich, ondanks de korte voorbereidingstijd, heeft aangemeld, is dat hij vond dat er wat moest gebeuren. Hij besefte dat dit transport anders zou worden dan eerdere Bosnië transporten maar zag er ook wel een uitdaging en avontuur in. “Als je iets goeds doet dan heb je daar zelf ook een goed gevoel van”.

Ondanks het feit dat wij twee totaal verschillende mannen tegenover ons hebben zitten, is de mooie overeenkomst dat ze allebei elkaar respecteren zoals ze zijn.

Gebeurd er dan helemaal niets tussen die twee? Jazeker wel… Tjeerd grijpt zijn kans om de grenzen op te zoeken wat een Toyota Landcruiser kan tijdens het rijden door haarspeldbochten door de bergen. En Hans is bezig om Tjeerd in toom te houden. 😊

Woansdei team fan de dei(foar de Friezen)

Auto 1: Tjeerd Kooistra en Hans Breukelaar

De relaasje tusken dizze twa prachtige minsken is dat de skoanheit en skoansoan binne. Derneist binne se beide twa orizjinele Friezen dy’t de wichtichste positive eigenskip hawwe, dat se gjinien har foar de gek litte litte en de wrâld har wei litte litte.

Tjeerd, dy’t jierren op ‘e beurs wurke en dêrom in soad libbensûnderfining hat, wie soargen doe’t de kliber yn Tuzla begon te bewegen doe’t wy de trailers justerjûn iepene. “Salang’t dat goed is,” tocht er.

Hy tinkt no mear nuansearre oer de flechtlingen en sjocht se as minsken yn need. En wûnders: “Gee, hokker soarte ellinde hawwe jo ûnderfûn?”

De reden wêrom Hans him oanmelde nettsjinsteande de koarte tariedingstiid is dat hy tocht dat der wat moast wurde dien. Hy besefte dat dit transport oars soe wêze as foarige Bosnyske transporten, mar hy seach it ek as in útdaging en aventoer. “As jo wat goed dogge, hawwe jo sels der ek in goed gefoel oer”.

Nettsjinsteande it feit dat wy twa folslein ferskillende manlju tsjinoer ús sitte, is it leuke oerienkomst dat se beide inoar respektearje lykas se binne.

Is d’r neat tusken de twa? Wis … Tjeerd benutet de kâns om de grinzen te drukken fan wat in Toyota Landcruiser kin dwaan as se troch harspeldbochten troch de bergen rydt. En Hans is drok dwaande mei kontrôle fan Tjeerd. 😊

Vrijdag team van de dag

Wagen 3: Stefan van Iwaarden, Francien van Iwaarden en Pim Bruggeman

Drie Zeeuwen in één auto? Hoe is dat…. Hééél gezellig! Dat is unaniem de mening van deze mooie mensen die tegenover ons zitten. Leuk is dat Pim, een collega van Stefan, na 1,5 jaar pushen nu meegaat. Hij geniet van het rijden door de bergen en de haarspeldbochten. Ook de uitdaging, het niet weten wat de dag brengt en waar je terecht komt, vind hij geweldig. Wat Pim het meest raakt is dat mensen op straat moeten leven in de regen en de kou. Als brandweerman is hij in staat om in zijn hoofd een knop om te zetten zodat hij professioneel kan blijven handelen. Het laden van de wagens een week vóór vertrek vond Pim efficiënt gaan. Bovendien zegt hij: “Zo leer je ook de mensen kennen waarmee je een week op pad gaat”.

Ook Francien had erg te doen met de situatie van de vluchtelingen, “Ik had zo bij hun willen blijven want deze mensen vluchten niet zomaar”. “Ik was 1,5 jaar geleden in een situatie waarin ik deze ellende niet had aangekund”. Natuurlijk heeft Francien van Stefan gehoord hoe de andere Bosnië transporten gaan en stelde terecht vast dat dit een heel ander transport is geworden. Ze had graag een bezoek willen brengen aan stichting Emmaus en aan Srebrenica. Maar begreep ook goed dat dit niet paste in deze week.

Stefan heeft de afgelopen jaren al heel veel bijrijders in zijn auto meegenomen. Bijzonder is dat hij nu voor het eerst zijn tante Francien in zijn auto heeft zitten. Praktisch gezien betekent dit dat de beide heren een catering voorgeschoteld krijgen die een drie sterren restaurant niet zou misstaan😊 Stefan heeft nog goede herinneringen en contact met superbijrijder Hendrik van de vorige transport. Al die vluchtelingen die in Tuzla op ons af kwamen, maakte Stefan wat onrustig. Hij was blij dat het uiteindelijk toch goed gegaan is. Stefan is een bezige bij, altijd aan het werk of klussen. Zijn ontspanning en/of relaxmoment vind hij door achter zijn piano de mooiste muziek te spelen.

Team van het Jaar – wagen 4 – Hans en Jolande

Hans en Jolande staan altijd klaar om de teams in het zonnetje te zetten, maar in dit geval hebben John Berns en ik het plan opgevat om hén eens te bevragen op hun ervaringen afgelopen reis.

Een echte introductie hebben ze natuurlijk niet nodig; als je al zoveel jaar meeloopt weten we alles al. Of toch niet? We zullen het straks weten.

Maar eerst nog wat informatie over hoe wij hen ervaren. Zoals goede leiders betaamd, zijn Hans en Jolande alles in een: vader en moeder, manager, reisleider, vraagbaak en contactcenter. Altijd kun je bij hen terecht. Geen moeite is teveel en wat het gekke is: ze zijn er altijd! Ga je ‘s avonds naar bed, dan zitten ze er nog en sta je op, dan zitten ze er weer (of nog?). Hans heeft inmiddels zo’n 25 jaar Bosnië-ervaring en kan honderduit vertellen over de geschiedenis van Bosnië, de oorlog en over ervaringen uit eerdere reizen. Jolande houdt alles goed in de gaten, zorgt voor de administratieve zaken, financiën en verslaglegging.

Ze zijn altijd positief, tegenslagen worden met veel energie opgepakt en ze weten overal een oplossing voor. Maar het belangrijkste is dat ze altijd oog hebben voor de noden van anderen, binnen het team en vooral voor de mensen die we helpen in Bosnië en ook in Nederland. Zowel John als Hans B werken al een aantal jaar met hen samen en dat is heel plezierig! Hulde!

Maar nu laten we hen zelf aan het woord.

Hoe zijn jullie ertoe gekomen om het vluchtelingenkamp in Bosnië te bezoeken?
- “Al voor het bezoek aan Roemenië was er nieuws over vluchtelingen in Bosnië. Toen is er ook overleg geweest met Rasim om te zien of wij daar iets konden betekenen. Toen is ook afgesproken om aansluitend aan Roemenië te gaan kijken in Tuzla. Samen met Rasim zijn we toen naar het station in Tuzla gegaan om de vluchtelingen op te zoeken. Toen is ook met een paar mannen gesproken over waar ze vandaan kwamen en hun toestand. Aansluitend is ook gesproken met de directeur van het Rode Kruis daar, Merima, en is duidelijk geworden welke spullen zij daar hard nodig hadden. Mooi is te constateren dat Rasim en wij ook aan haar duidelijk konden maken, dat ‘onze’ methode van invoeren van hulpgoederen veel voordeliger is, dan hoe het Rode Kruis dat tot dan toe deed. Zo kunnen wij van elkaar leren!”
- Een vraag die zich vaak voordoet is, hoe het kan dat arme vluchtelingen nou altijd met mobieltjes lopen. “Dan zijn ze toch ook niet zo arm?!” Jolande legt uit dat een mobieltje de enige verbinding met thuis en met familie is. Als je zover van huis bent, is dat erg belangrijk om het vol te houden!
- Door het contact met Merima is ook duidelijk geworden dat de toestand in het kamp in Bihac, Vudjac zeer slecht is. Reden voor Hans en Jolande om daar te kijken. Na een reis van zeker 7 uur en een lekke band komen ze aan bij het kamp hoog in de bergen en zien dat de toestand daar erg slecht is. Reden genoeg om na te denken over extra hulp. Opvallend is dat overal in Bosnië de politie erg vriendelijk en behulpzaam is. Ondanks dat de Bosniërs zelf niet veel hebben, willen ze de vluchtingen graag helpen!
Hoe hebben jullie deze bliksemactie ervaren?
- Hans ervaart deze actie als ondernemen: snel handelen! Binnen 4 weken is het konvooi voorbereid. Van alle kanten kwam heel snel medewerking; sponsors, spullen, vrijwilligers, rijders, etc. “We stellen vast dat het hebben van een duidelijk doel zeker helpt!”
- Jolande wist al snel dat ze zeker terug wilde. “Desnoods met 1 auto en aanhanger. Maar er moest iets gebeuren. Het is zo mooi om te zien hoe iedereen dan reageert. Dat geeft zo’n goed gevoel. Mensen doen het dan gewoon! Heel leuk is ook om te zien, dat allerlei vrijwilligers en rijders uit het verleden meteen positief regeerden. Waar komt dat toch vandaan?”
- Hans sprak erover met enkele bekenden en die waren in eerste instantie boos: “Wat moeten we met die economische vluchtelingen?” Maar die kwamen even later toch ook met hulpgoederen aan. Prachtig!
- We concluderen, dat Nederlanders graag helpen, graag iets delen van hun welvaart; “het Moeder Theresa-gevoel”. En de groep mensen rond de stichting heeft natuurlijk altijd al de neus in de goede richting staan.
Wat vonden jullie het meest bijzonder deze reis?
- Jolande zegt dat ze, toen we dicht bij het station in Tuzla kwamen, wel even benauwd was of de vluchtelingen er nog wel zouden zijn. “Gaat dit wel lukken? Zijn de mensen er nog? En dan heb ik ook last van vooroordelen: Krijgen wij de kans om rustig onze spullen uit te delen of ontstaat er een oploop?” Uiteindelijk viel het reuze mee. Ze zochten de leiders en Engels sprekende mannen (vriendelijke jongens) op, waarna er een goede interactie ontstond en dan komt het goed.
- Hans: “Een strakke aanpak is in deze gevallen belangrijk. Toen ontstond er ook een nette rij en konden wij in goede sfeer onze spullen uitdelen. Voordeel was ook dat deze mannen weliswaar in regen en kou buiten onder een afdakje moesten verblijven, maar dat ze geen honger hadden. Daardoor waren ze rustig. Bijzonder is ook dat ook hier de politie meteen goed meewerkte en het verkeer regelde.
Wat viel jullie op aan deze groep rijders en bijrijders?
- “Opvallend is dat ook in deze groep de mensen gaandeweg veranderen en meer van zichzelf laten zien. In een kleine week tijd groeien mensen al naar elkaar toe en stellen zich voor elkaar open. Voordeel is ook dat er vooral ouderen mee zijn, waardoor de hele sfeer rustiger is, ondanks dat er best wel ‘persoonlijkheden’ bij zijn :)
Wat kon beter?
- Hm, daar moeten ze toch wel even diep over nadenken. Hans had graag een extra wagen en aanhanger meegehad; spullen genoeg! Maar niet tegen elke prijs; er moeten altijd genoeg rijders zijn. Auto’s zonder bijrijder gaan we niet doen. Een ‘niet-4×4-personeneauto met genoeg trekkracht of een (gratis!) vrachtwagen had gekund, maar daar ligt wel de grens. Hans: “Voor het overige blijven we bij ons uitgangspunt: 4×4 met aanhanger en zelf rechtstreeks hulp bieden!”
Komt er een vervolg?
- Hans: “Daar is wel een grote kans op. Misschien niet in combinatie met de reis van aanstaande mei, maar misschien ook wel. Tenslotte steunt de stichting op 3 poten: projecten in Bosnië, vluchtelingenwerk in Nederland en noodhulp. De reis van mei is nog niet helemaal vol met projecten, dus er is ruimte voor eventuele noodhulp aan de vluchtelingen in Bosnië. En ook geld inzamelen is belangrijk.”
Hebben jullie nieuwe ideeën opgedaan?
- Hans: “Zeker. De ervaring met het Rode Kruis is goed. Wij hebben onder andere van hen geleerd, dat andere spullen van belang zijn voor deze hulp, zoals dekens, slaapzakken en geconserveerd voedsel, dat lang goed blijft. We zien dat het Rode Kruis in de internationale hulp zit, dat helpt! Maar wat we ook zeker weten is dat onze manier van werken ook helpt. Dat is hierbij ook weer bevestigd. Wij blijven bij onze basis.”
- Jolande: “Ja. We gaan verder met de samenwerking met het Rode Kruis. En we moeten dus anders gaan inzamelen om effectief te kunnen zijn. Daarnaast zullen we verder samenwerken met de Gehandicaptenstichting in Bosnië.
Wat kunnen wij, de vrijwilligers en sponsors om jullie heen, de komende maanden doen om de volgende reis tot een succes te maken?
- Hans: “Belangrijk is om de publiciteit te zoeken. Wij, Hans en Jolande, kunnen nog eens de businessclubs, Rotary en Lions bezoeken. Dat levert geld en wellicht rijders op. Zaterdag doen we een interview met Omroep Gelderland; dat is ook belangrijk. En elke vrijwilliger van de stichting is ambassadeur. Daarvoor geldt: Hoort, zegt het voort! En dat helpt heel goed.”
- Jolande ziet mogelijkheden om de website, die erg belangrijk is, en de social media verder te verbeteren, zodat ook via die kanalen publiciteit en hulp gevonden kan worden.

Per saldo horen we allemaal goede berichten en staat iedereen er positief in! Het is prachtig hoe we als kleine organisatie met zoveel fijne mensen zoveel mooie dingen kunnen doen voor hen die het heel hard nodig hebben. Dank aan allen en vooral ook aan onze voortrekkers, Hans en Jolande!

Met vriendelijke groet,

John Berns en Hans Breukelaar