Dag 1: woensdag 1 februari
Soms heb je van die dagen tijdens een humanitair transport dat je een verslag wil schrijven maar niet weet wat je op moet schrijven omdat er niets bijzonders is gebeurd.
Moet er dan iets bijzonders gebeuren om iets leuks te kunnen schrijven?
Nee…natuurlijk niet!
Het geeft je namelijk de ruimte om eens naar dingen te kijken waar je normaal geen tijd voor hebt.
Als wij nu kijken naar die vier mannen die met ons mee zijn, dan mag je aan het eind van de dag rustig vaststellen dat het een gezellige groep is.
Tijdens het avondeten komen er mooie verhalen over ieders leven, hobby’s en werk.
Dat is erg boeiend om te horen en te ervaren hoe een ander in het leven staat.
Ook leuk is het om te zien dat we twee gemeenschappelijke delers hebben namelijk het doel de mensen in Oekraïne te gaan helpen en unaniem uitsluitend bij de ober allemaal schnitzels te bestellen
Om 21.30 uur kwam de eigenaresse ons vertellen dat ze “feierabend” wilde maken.
Dus… ze stuurde ons gewoon naar bed.
Uitstekend na zo’n intensieve dag want morgen staat er weer een lange rit voor de boeg.
Dag 2: donderdag 2 februari
De dag door Polen.
In dit land hebben ze een systeem dat bestelauto’s tol moeten betalen.
Op zich niet erg maar hoe je dat moet doen is niet duidelijk, althans voor ons niet.
Bij de tankstations waar je dat moet doen hebben de dames achter de kassa’s ook moeite om ons dat uit te leggen.
De druk en de irritatie die dan opgebouwd wordt stijgt met de minuut, ook omdat de rijen die achter ons ontstaan alleen maar langer worden.
Jolande blijft rustig en blijft vragen totdat ze het begrijpt.
Het werd een lange dag, we hebben geen tegenslagen of problemen gehad maar Polen is groot en tegen 19.00 uur kwamen we in de grensplaats Przemysl aan.
Daar ontmoeten we André Cieslak, onze Poolse gids die in zijn aanhanger de 18 kachels heeft staan die door onze stichting gesponsord zijn.
Leuk om tijdens het avondeten met hem bij te kunnen praten.
Hij verteld dat voor de oorlog Oekraïne in diverse provincies verdeeld was en dat de mensen uit verschillende gebieden moeilijk met elkaar samen wilden werken.
Daarbij komt dat corruptie veel voorkwam.
Op dit moment is het overleven en worden de handen in elkaar geslagen om de oorlog te winnen.
Nu toch even terug komen op het avondeten… We stelden gisteren vast dat er tijdens het menu een gezamenlijkheid was, omdat iedereen schnitzels bestelde, prima hoor.
Omdat dit nu weer gebeurde, hebben we toch maar verteld dat er meer te koop is….en we beslist niet de hele week schnitzels hoeven te eten…..
Dag 3: vrijdag 3 februari
Vandaag de dag van de grens…
Het voordeel van het lange wachten bij de grens is, dat je op dat moment het verslag van de vorige dag kunt maken.
We zijn toch, gezien de omstandigheden, vrij vlot door de grenscontroles gekomen.
Toch was het voor een deel te danken aan onze Poolse gids, André.
Die op zijn Poolse werkwijze d.w.z. “een beetje van dit en een beetje van dat” het voor elkaar kreeg.
Ja, dan ben je er door en dan…
Geld wisselen, telefoonkaarten regelen en dan nog een uur of zes rijden voor de boeg.
We reden door een middelgrote stad, Ivano Frankivis’k, waar het heel druk was.
Op eens ging het luchtalarm af en door luidsprekers werden we gewaarschuwd om een velige plaats op te zoeken…
Dit voelde unheimisch… je rijdt in een drukke stad waar je geen kant uit kunt, je kijkt in de lucht maar het valt je tevens op dat de mensen gewoon doorgaan met een bezigheden.
Heel apart!
’s-Avonds werd het laat.
Daarom hebben we de groep gesplitst met de mannen die met André mee gereden zijn.
Omdat wij, Hans en Jolande, het lossen van de lading onder controle wilden houden en de chauffeur moesten afrekenen, zijn wij doorgereden naar de losplaats.
Tja…voordat je dan weer terug bent…
In het hotelletje aangekomen waar de mannen op ons wachtte, gaan we jullie niet vertellen wat op het diner stond… ;)
Dag 4: zaterdag 4 februari
Als we naar buiten kijken, sneeuwt het een klein beetje.
Toen we, na het ontbijt, buiten kwamen was alles wit en eind van de dag hadden we te maken met zeker tien centimeter sneeuw.
Aangezien de strooidiensten hier niet functioneren zoals bij ons, wat ook heel begrijpelijk is, begonnen we ons eigen toch enigszins zorgen te maken.
Wij moesten met alle auto’s en aanhangers, onder normale omstandigheden, ruim twee uren rijden.
Dat dit veel langer ging duren, is te begrijpen zeker toen een bestelauto met aanhanger van de weg af zagen glijden.
Na wat sleep- en trekwerk kregen we hem weer op het goede spoor.
Wij kozen voor een weg die weliswaar wel slecht was maar redelijk vlak waardoor we ongeveer een uur op drie later bij de losplaats aankwamen.
…En het bleef maar sneeuwen.
De losplaats is een grote boerenschuur waarin we droog konden werken en de spullen fatsoenlijk opgeslagen konden worden.
Het werd een logistieke dag.
Alle spullen, ook van de vrachtwagen, werden gesorteerd en bij elkaar gezet zodat een vracht direct naar de juiste bestemming vervoerd kan worden.
Dat was een hoop sjouwwerk met als voordeel dat je niet meer voelt dat het vriest.
Ook lokale mensen waarvan enkele, 70 plussers (denken wij), volop meesjouwden.
De terugweg was zwaar.
Heel veel sneeuw en het werd donker, echt donker.
Wij reden als bezemwagen achter de groep aan die we door het slechte weer al snel kwijt raakte.
Omdat André als gids voorop reed met Olha, leidinggevende van de humanitaire Oekraïense organisatie, naast zich, hadden wij geen zorgen dat ze zouden verdwalen…
Groot was onze verbazing dat wij als eerste bij het hotel aankwamen.
Onze zorgen werden gelukkig weggenomen toen wij één van de rijders belde en die lachend zei: “We zijn via Amsterdam gereden”.
Uiteindelijk was iedereen weer veilig in het hotel.
Een mooi moment was, na het avondeten, dat de Oekraïense eigenaar met zijn accordeon bij ons kwam zitten.
De tafels om ons heen waren bezet door de plaatselijk jongelui.
Ondanks de oorlog waarin zingen niet gepast was, wilde hij ons een eeuwenoud Kerstlied laten horen.
Hij begon te zingen en iedereen die daar aanwezig waren, ook de jongelui, zongen uit volle borst mee. We waren er stil en ervaarde het als een ‘kippenvel’ moment.
Daarna borg hij zijn accordeon gelijk weer op…
Dag 5: zondag 5 februari
Het is vandaag zondag en we zaten aan het ontbijt.
We zagen dat de indrukken en emoties in combinatie met vermoeidheid merkbaar werden.
Wij hebben hier met z’n allen over gesproken.
Na afloop was er sprake van begrip en enige opluchting.
Kortom…we gaan er weer voor.
De eerste afspraak was bij het ziekenhuis hier vlakbij.
Leuk was de ontmoeting met ambulancepersoneel daar en met Dick en Stefan, die zelf ook op een ambulance werken.
Het viel hen op dat de spullen weliswaar wat ouder waren maar toch in goede staat was om eerste hulp te verlenen.
Nadat wij medische hulpgoederen en schoonmaakmaterialen gelost hadden, kregen we nog een korte rondleiding door het ziekenhuis.
De mannen waren onder de indruk van de slechte toestand van de wasmachines.
Wij hopen in de nabije toekomst hier een oplossing voor te vinden.
Daarna een tochtje van twee uren door de sneeuw naar het magazijn.
Hoewel de wegen erg slecht waren, was het uitzicht fantastisch!
In het magazijn stonden lokale inwoners al te wachten om ons te helpen met het lossen en herladen van de spullen.
Het bleef maar sneeuwen…
Het lukte ons niet om vóór het donker weer in het hotel terug te komen.
Want de rit daar naar toe was moeizaam.
Met name de bestelbussen met tweewiel aandrijving moesten hard werken om de auto’s op de weg te houden.
Gelukkig kwamen we zonder problemen bij het hotel.
Eigenlijk zouden we na het avondeten een verhaal krijgen van een militair die net van het front terug gekomen was.
Hoewel hij wel aanwezig was, kon hij het niet voor ons onder woorden brengen wat hij gezien had.
Wij hadden hier alle begrip voor waarbij weer blijkt wat oorlog met mensen doet.
Niet omdat de stroom regelmatig uitviel maar omdat we allemaal op waren, lagen we bijtijds te ronken.
Dag 6: maandag 6 februari
Een bijzondere dag, de dag van het afscheid maar ook van bijzondere ontmoetingen.
Ondanks dat de stroom weer uitgevallen was stond er toch een ontbijt voor ons klaar.
Olga onze Oekraïense contactpersoon was aanwezig.
Aan een andere tafel zaten drie militairen die na 11 maanden oorlog een paar weken terug waren in hun eigen omgeving. Getekende mannen.
Eén van hen liet foto’s zien van het front, schotwonden maar ook de erbarmelijke omstandigheden in de loopgraven.
Dan zie je het buiten sneeuwen…
Op enig moment ontstond er een discussie met de Oekraïense mensen over de logistiek hoe je de hulpgoederen bij het front op de goede plaats kan laten komen.
Hoewel je daar niets van verstaat, zie je uit de non-verbale reacties de betrokkenheid en de wil om het goed te doen.
Onze auto’s stonden stationair te draaien en op te warmen.
Bij de wagen van Toon en Thijs aangekomen bleek de motor een elektronische probleem te hebben.
Oeps… dat is lastig…
Geen elektriciteit, geen garage in de buurt en afgeladen met hulpgoederen die we nog moesten uitladen.
Oké, dan maar in twee fases. We hebben eerst de wagen van Dick en Stefan gelost, toen de hulpgoederen vanuit de wagen van Toon en Thijs overgeladen in de aanhanger van ons.
Dit bleek noodzakelijk omdat de losplaats heuvelafwaarts was, wat dus betekent, dat je ook weer door de sneeuw omhoog moet…
André had iemand kunnen regelen die met een computer aan de auto het probleem bij Toon zou oplossen. Daardoor moesten Thijs en Toon bij hun auto blijven wachten.
Na het lossen van de laatste aanhanger ontstond er een loyaliteitsprobleem.
Wij wilden zo snel mogelijk weg terwijl op het losadres al heerlijke worstjes op het openhaard vuur lagen te bakken…
Of wij nu wilden of niet, wij moesten even mee eten.
Daardoor loop je vast in de gastvrijheid van deze mensen. Want in mum van tijd staan er allerlei heerlijke etenswaren op tafel en moet er geproost worden
Dan moeten we soms toch heel streng zijn en zeggen oké 5 minuten dan, en dan gaan we ook!
Intussen was de auto van Toon weer gerepareerd en konden ze weer bij ons aansluiten.
Tijd voor afscheid.
Olga had een bijzonder mooie oorkonde laten maken en had voor elke vrijwilliger een tas met Oekraïense souvenirs. Heel erg mooi!
Hoewel het niet iedereen opviel, speelden emoties bij sommigen op.
We zijn naar ons volgende overnachtingsplaats gereden waar men al op ons stonden te wachten.
Dat werd een leuke uitdaging met veel plezier omdat het adres op een besneeuwde helling lag.
Uiteindelijk, na wat trek- en sleepwerk, stond alles op de plaats en konden we aan onze avondmaal beginnen.
Zittend rondom de open haard keken we terug op een enerverende maar ook emotionele dag.
De terugreis:
De volgende ochtend ff lekker douchen…uhhh…niks douchen, want op dat moment viel de stroom uit.
Knap is het dat ze toch in de keuken met zaklampen het klaarspelen om ons een ontbijt te bezorgen.
Daarna de aanhangers koppelen en voorzichtig naar beneden gereden.
De eigenaar van het hotel, bijnaam: ‘de generaal’, kwam zwaaiend op een quad aangereden.
Hij zwaaide naar ons om een stukje mee te rijden maar gezien zijn “pittige rijstijl” zagen wij dat niet zitten.
Toen kreeg hij Jolande in beeld. Die is niet bang, ging achterop en heeft een fantastische sneeuwroute gereden terwijl wij de combinaties naar beneden reden…
Het stuk naar de grens toe is ongeveer een uur of zes rijden.
Opgeteld weer drie uren wachttijd bij de grens maakte dat wij rond 19.00 uur in Polen waren.
Het rijden in Polen en daarna in Duitsland voelde prettig.
Het is weer onze wereld waarin het meeste goed geregeld is en wij ons veilig voelen.
Tijdens onze laatste overnachting in Duitsland hebben we ’s-avonds in de groep geëvalueerd.
Het is belangrijk om na zo’n intensieve reis naar elkaar uit te spreken hoe je het ervaren hebt.
Het laatste stuk in Duitsland liep voorspoedig.
We kijken terug op een bijzonder reis.
Een reis die zeker niet makkelijk was maar wat ons ook veel gebracht heeft.
We denken onze doelen bereikt te hebben namelijk het brengen van hulpgoederen in de Oekraïne.
Zijn wij tevreden?
Ja, in dat opzicht wel maar we blijven zoeken naar mogelijkheden om hier een vervolg aan te geven…
We laten de Oekraïners niet in de steek.
Ook u, die dit leest, willen wij bedanken voor alle aandacht en ondersteuning in welke zin dan ook!
Hans Saris
Jolande Cornelissen
Het noodhulptransport Oekraïne 2023 heeft plaats gevonden vanaf 1 tot 10 februari!
Klink hier-> voor de fotoalbum<-
“Het is indrukwekkend als auto’s claxonneren en de duim opsteken als ze de Nederlandse kentekens met de rode kruis vlaggen tegenkomen”.
Heb jij ook interesse?
Contactgegevens
Postadres:
Kerkstraat 30
6675 BS Valburg
Mobiel: +31 6 53 88 53 61 (Hans Saris)
Mail: info@stichting4wdcare.nl
KVK-nummer: 09174718
Stichting 4WDCARE staat bij belastingdienst geregistreerd als een ANBI (Algemeen Nut Beogende Instelling) en hoeft daarom geen schenkbelasting te betalen. Dat betekent dat uw donatie volledig ten goede komt aan onze doelstelling.
U kunt ons ook zó helpen:
Of via een bankoverschrijving:
IBAN nr: NL 09 INGB 0004 5450 84
t.n.v. Stichting 4WDCARE
Elke donatie telt!